Julian ROSIŃSKI: streszczenie pieśni

W pierw­szy dzień wio­sny 2022 roku Biu­ro Lite­rac­kie zapre­zen­to­wa­ło trzy­dzie­stą dru­gą debiu­tanc­ką książ­kę poetyc­ką – stresz­cze­nie pie­śni pocho­dzą­ce­go z war­szaw­skie­go Tar­cho­mi­na dwu­dzie­sto­jed­no­let­nie­go Julia­na Rosiń­skie­go, któ­ry został wyróż­nio­ny w ubie­gło­rocz­nej pra­cow­ni „Pierw­sza książ­ka wier­szem”.

W pierw­szy dzień wio­sny 2022 roku Biu­ro Lite­rac­kie zapre­zen­to­wa­ło trzy­dzie­stą dru­gą debiu­tanc­ką książ­kę poetyc­ką – stresz­cze­nie pie­śni pocho­dzą­ce­go z war­szaw­skie­go Tar­cho­mi­na dwu­dzie­sto­jed­no­let­nie­go Julia­na Rosiń­skie­go, któ­ry został wyróż­nio­ny w ubie­gło­rocz­nej pra­cow­ni „Pierw­sza książ­ka wier­szem”. Obra­zy w tej książ­ce są skom­pre­so­wa­ne, pie­śni stresz­czo­ne, zna­cze­nia roz­chy­bo­ta­ne we wszyst­kie stro­ny naraz. Wier­sze-zary­sy, choć przy­po­mi­na­ją notat­ki spi­sy­wa­ne od nie­chce­nia na tele­fo­nie, uno­szą wię­cej niż solid­ne, wykoń­czo­ne fra­zy. Julek Rosiń­ski, jeden z pierw­szych poetyc­kich debiu­tan­tów uro­dzo­nych w nowym tysiąc­le­ciu, pro­po­nu­je nowe roz­da­nie. Nicze­go nie udo­wad­nia, do nicze­go nie chce prze­ko­nać. Po pro­stu pusz­cza sło­wo po boisku do rzu­tu mło­tem i zagar­nia – nie­ob­ję­te dotąd per­cep­cją – prze­strze­nie języ­ko­wej wyobraź­ni.

Według Dawi­da Mate­usza: „Zasko­cze­ni będą ci, któ­rzy po debiu­cie Rosiń­skie­go spo­dzie­wa­ją się głów­nie grep­su, żar­tu czy – wedle okre­śle­nia same­go auto­ra – ‘poło­wicz­ne­go wyje­ba­nia’. Zasko­cze­ni będą tym bar­dziej, kie­dy odnaj­dą w miło­snych wier­szach w tym tomie cohe­now­ską wręcz wraż­li­wość. Šala­mun? Oczy­wi­ście, Šala­mun z pew­no­ścią jest tu zapal­ni­kiem, fascy­na­cją, do któ­rej autor ‘stresz­cze­nia pie­śni’ przy­zna­je się wszem i wobec. Pasmo tej poezji jest niczym auto­stra­da, lecz nie z tych euro­pej­skich, to kil­ku­na­sto­pa­smów­ka, a poszcze­gól­ne wier­sze zagar­nia­ją je wszyst­kie. W osta­tecz­nym roz­ra­chun­ku Julek Rosiń­ski jest bowiem jed­nym z naj­bar­dziej uta­len­to­wa­nych poetów, z jaki­mi mia­łem przy­jem­ność pra­co­wać”.

W pierw­szej recen­zji z książ­ki Rafa­ła Waw­rzyń­czyk zauwa­ża: „Rosiń­skie­go stać na wie­le; kto zaj­mo­wał się choć odro­bi­nę poetyc­ką prak­ty­ką, wie, jak trud­no stwo­rzyć fra­zę for­ma­tu ‘król ple­cie z mata/ kolej­ną koro­nę’”. I doda­je: „Wyjąt­ko­wy zmysł pro­zo­dycz­ny, lek­ki, ruchli­wy pędzel nie­wa­ha­ją­cy się przed kadra­mi ‘ze zwy­kłe­go życia’ (wbrew pozo­rom je robi się naj­trud­niej), wresz­cie zarys wła­sne­go uni­wer­sum, w któ­rym na rów­nych pra­wach mija­ją się Pla­ton i Mat­ka Boska, Cha­ron i dziew­czyn­ka z zapał­ka­mi – wszyst­ko to pozwa­la nie tyl­ko cie­szyć się tym, co pierw­sza książ­ka war­szaw­skie­go auto­ra ma do zaofe­ro­wa­nia, ale i snuć wizje przy­szło­ści zapre­zen­to­wa­ne­go w niej języ­ka”.