Justyna BARGIELSKA: Wybór stand-upów

Pre­mie­ro­wa książ­ka Justy­ny Bar­giel­skiej Wybór stand-upów już w księ­gar­niach w całej Pol­sce. Jaki jest wynik audy­tu czar­nej mate­rii, któ­ra zna nas na wylot? Jakie tre­nu­je­my wyj­ścia, gdy wła­śnie prze­sta­no nas kochać? Kto nas widzi, gdy dla sie­bie daw­no już znik­nę­li­śmy? Moż­na by te i inne pyta­nia zada­wać w tonie serio, jed­nak w tomie Justy­ny Bar­giel­skiej pada­ją one w try­bie stand-upu. Poet­ka we wła­ści­wym sobie sty­lu dyry­gu­je kata­to­nią faka­pu, dba o szyb­kie zmia­ny fazy, mar­sze żałob­ne wygry­wa elek­try­zu­ją­cym bitem z info­li­nii przy­chod­ni, a o patos upo­mi­na się tyl­ko wte­dy, gdy trze­ba „rato­wać mydeł­ka kosz­tem resz­ty świa­ta”. Wiel­ka jest w tych „wier­szach pole­ceń” szczo­drość prze­wrot­nej szcze­ro­ści. To opo­wieść dla każ­de­go, kto zechce słu­chać.

Zda­niem Karo­li­ny Kuran­do „Bar­giel­ska uzbra­ja ją w cynizm, gorz­kie poczu­cie humo­ru i ogrom nie­co przy­ga­szo­nej miło­ści do życia (mimo że, jak twier­dzi pod­miot­ka w wier­szu Czub­ki moich butów, już go nie pożą­da). Obser­wu­je, inter­pre­tu­je, wyko­rzy­stu­je świat na wła­sny uży­tek, prze­twa­rza go, fil­tru­je, wycią­ga wnio­ski i opo­wia­da histo­rie widzia­ne, zasły­sza­ne, prze­ży­te. Jed­nym z atu­tów poezji Bar­giel­skiej jest to, że każ­dy z jej wier­szy opo­wia­da mikro­hi­sto­rię. Jej twór­czość jest sen­so­rycz­na, bar­dzo obra­zo­wa. W Wybo­rze stand-upów poet­ka nie boi się sta­wiać bru­tal­nych dia­gnoz, pisze w dużej mie­rze o zwy­czaj­no­ści, o pro­stym, cza­sa­mi banal­nym życiu. Szcze­rość jest potęż­ną bro­nią w jej ręku, co poka­za­ła już w dotych­cza­so­wej twór­czo­ści, nie tyl­ko poetyc­kiej”.

W roz­mo­wie w biBLio­te­ce prze­pro­wa­dzo­nej przez Olę Koło­dzie­jek autor­ka mówi: „Z moich stand-uper­skich doświad­czeń wyni­ka, że zawsze trze­ba być przy­go­to­wa­nym na poraż­kę. Głów­nie dla­te­go, że sta­no­wi genial­ny mate­riał do kolej­nych stand-upów. Publicz­ność nie­ko­niecz­nie będzie się śmia­ła, kie­dy roastu­jesz kogoś trze­cie­go, ale pra­wie zawsze – oczy­wi­ście jeśli nie prze­kro­czysz pew­nych gra­nic – zaśmie­je się, kie­dy zro­astu­jesz samą sie­bie. Trze­ba pil­no­wać tej cien­kiej linii mię­dzy nar­cy­zmem a nie­na­wi­ścią do sie­bie. Więk­szość z nas pozo­sta­je z sobą samym w dość labil­nej rela­cji, ale zasad­ni­czo chce­my być dla sie­bie dobrzy. Przy­naj­mniej taką mam nadzie­ję. I na tym budu­ję mój stand-up”.

Justy­na Bar­giel­ska uro­dzi­ła się w 1977 roku. Jest poet­ką, pro­za­icz­ką i felie­to­nist­ką. Dwu­krot­nie zosta­ła lau­re­at­ką Nagro­dy Lite­rac­kiej Gdy­nia (2010, 2011). Była nomi­no­wa­na do Pasz­por­tów „Poli­ty­ki”, Nagro­dy im. Wisła­wy Szym­bor­skiej (2013, 2021), Wro­cław­skiej Nagro­dy Poetyc­kiej Sile­sius (2013 i 2020) oraz Nagro­dy Lite­rac­kiej Nike (2014). Do tej pory w Biu­rze Lite­rac­kim Justy­na Bar­giel­ska opu­bli­ko­wa­ła pięć ksią­żek: Bach for my baby (2012), Szyb­ko przez wszyst­ko (2013), Nudel­man (2014), Sel­fie na tle rze­pa­ku (2016) i Sie­dem przy­gód Roza­lii Gro­zy (2017). Autor­ka jest tak­że redak­tor­ką wybo­ru Wysze­dłem szu­kać Leopol­da Staf­fa opu­bli­ko­wa­ne­go w serii „44. Poezja pol­ska od nowa”.