Kacper BARTCZAK: Pokarm suweren

Po wyda­nych dwa lata temu Wier­szach orga­nicz­nych, za któ­re łódz­ki poeta został nomi­no­wa­ny do wie­lu nagród lite­rac­kich, przy­szedł czas na Pokarm suwe­ren. Już dzi­siaj ofi­cjal­na pre­mie­ra nowe­go tomu Kac­pra Bart­cza­ka!

Po wyda­nych dwa lata temu Wier­szach orga­nicz­nych, nomi­no­wa­nych do nie­omal wszyst­kich naj­waż­niej­szych nagród, przy­szedł czas na Pokarm suwe­ren. To intry­gu­ją­cy zbiór, któ­re­go idiom leży gdzieś pomię­dzy zaan­ga­żo­wa­ną dyk­cją pod­pa­tru­ją­cą świat a inte­lek­tu­al­ną pra­cą na samych poję­ciach, jaki­mi o tym świe­cie mówi­my.

W swo­jej twór­czo­ści lite­rac­kiej – a trze­ba przy­po­mnieć, że Pokarm suwe­ren jest już szó­stą książ­ką Kac­pra Bart­cza­ka – zda­niem Anny Kału­ży łódz­ki autor „spla­ta­jąc ze sobą mikro- i makro­struk­tu­ry, bio­lo­gicz­ność i mecha­nicz­ność, daje w efek­cie naj­bar­dziej wia­ry­god­ną poli­tycz­nie symu­la­cję nasze­go świa­ta”.

Jed­ną z „pierw­szych rze­czy” zbio­ru Pokarm suwe­ren jest pra­ca na poję­ciach. Kac­per Bart­czak twar­de, dys­kur­syw­ne kate­go­rie pod­da­je jed­nak nie obrób­ce czy­sto inte­lek­tu­al­nej – zawie­szo­nej w „rozu­mo­wej” próż­ni – lecz raczej este­tycz­nej, poetyc­kiej. Przyj­mu­je przy tym zało­że­nie o antro­po­ge­ne­tycz­nym wymia­rze pra­cy, jaką te poję­cia wyko­nu­ją w naszym doświad­cza­niu świa­ta.

Stąd w nowym zbio­rze auto­ra pro­gra­mo­wa lek­sy­kal­na oszczęd­ność czy tyle stra­te­gicz­nych zamilk­nięć: kolej­ne wer­sy, cho­ciaż nała­do­wa­ne wie­lo­ścią sen­sów, nie przy­tła­cza­ją czy­tel­ni­ka inte­lek­tu­al­nym cię­ża­rem. Na pozio­mie reje­stru Bart­cza­ko­wi uda­je się zacho­wać odpo­wied­nią rów­no­wa­gę, dzię­ki cze­mu Pokarm suwe­ren pozo­sta­je przede wszyst­kim świet­ną książ­ką poetyc­ką.

Kac­per Bart­czak uro­dził się w 1972 roku. Jest poetą, tłu­ma­czem, kry­ty­kiem i wykła­dow­cą aka­de­mic­kim. Tłu­ma­czył takich poetów jak Rae Arman­tro­ut, John Ash­be­ry czy Peter Giz­zi. W 2009 roku został lau­re­atem Nagro­dy „Lite­ra­tu­ry na Świe­cie” za wyda­ny w Biu­rze Lite­rac­kim zbiór ese­jów kry­tycz­nych Świat nie sca­lo­ny. Miesz­ka w Łodzi.