Kacper BARTCZAK: Widoki wymazy

Siód­mą w tym roku poetyc­ką pre­mie­rą w Biu­rze Lite­rac­kim są Wido­ki wyma­zy Kac­pra Bart­cza­ka.

Siód­mą w tym roku poetyc­ką pre­mie­rą w Biu­rze Lite­rac­kim są „Wido­ki wyma­zy” Kac­pra Bart­cza­ka. Co widać, kie­dy nic nie widać? Jaki mamy kli­mat, kie­dy zim­no i cie­pło sma­ku­ją ina­czej niż kie­dyś? Skąd to dziw­ne prze­czu­cie, że kli­mat wziął się z nas, i jaka jest poli­ty­ka naszych obra­zów? Wier­sze i pro­zy w naj­now­szym tomie Kac­pra Bart­cza­ka skle­ja­ją wido­ki z tu i teraz, by uzy­skać prze­tar­cia na przy­szłość. Tek­sty pomiesz­czo­ne w książ­ce kore­spon­du­ją ze sobą, z gło­sa­mi innych auto­rów, bada­jąc przy tym moż­li­wość ruchu w śro­do­wi­sku, któ­re sta­ło się zbyt lep­kie i wią­żą­ce ruch.

Tutaj pisa­nie jest ener­ge­tycz­nym sta­nem zda­ją­cym spra­wę z wła­sne­go bilan­su ciepl­ne­go i rodzi głos, któ­ry odnaj­du­je się w pod­wyż­szo­nej wymien­no­ści z oto­cze­niem. Utwo­ry pomiesz­czo­ne w zbio­rze „Wido­ki wyma­zy”, uzu­peł­nio­ne zesta­wem zdjęć Jerze­go Dur­cza­ka, doty­ka­ją wie­lu aspek­tów nasze­go współ­cze­sne­go wycień­cze­nia i wyja­ło­wie­nia – psy­chicz­ne­go, poli­tycz­ne­go, poznaw­cze­go – ale zie­mie jało­we Bart­cza­ka odkry­wa­ją wła­sną war­tość lirycz­ną i w niej uczą się odzy­ski­wać życio­daj­ne pły­ny.

W roz­mo­wie prze­pro­wa­dzo­nej przez Krzysz­to­fa Siw­czy­ka w biBLio­te­ce Kac­per Bart­czak tak mówi o pra­cy nad książ­ką: „Kore­spon­den­cje z moimi wier­sza­mi, jakaś wkra­da­ją­ca się fan­ta­stycz­ność tak zwa­ne­go ‘ja’, moż­li­wość wple­ce­nia nar­ra­cji bądź war­stwy dygre­syj­nej, dys­kur­syw­nej czy ese­istycz­nej, do tego jakaś fik­cja wła­sna i jej życio­daj­ny pływ odkry­wa­ny póź­niej w tym, co naj­bar­dziej ‘real­ne’, przy­ziem­ne i codzien­ne – to mi się spodo­ba­ło i sta­ło się źró­dłem kil­ku próz poetyc­kich, któ­re w tym tomie wymie­nia­ją się wąt­ka­mi i nastro­jem z kawał­ka­mi zwer­sy­fi­ko­wa­ny­mi”.

Według Anny Kału­ży: „Wewnętrz­na zło­żo­ność medium wypra­co­wy­wa­na od kil­ku­na­stu lat przez Bart­cza­ka jest według mnie jed­nym z naj­więk­szych osią­gnięć arty­stycz­nych, o jakich moż­na mówić w pol­skiej poezji XXI wie­ku. Wiersz i język prze­cho­dzą tu per­cep­cyj­ny tre­ning, dzię­ki któ­re­mu poezja auto­ra ‘Prze­ni­ca­cy’ sku­tecz­nie radzi sobie z para­dok­sal­no­ścią swo­je­go aktu­al­ne­go umiej­sco­wie­nia. To zna­czy zacho­wu­je róż­ni­cę mię­dzy kry­ty­ką pew­nych pro­ce­sów, funk­cjo­no­wa­niem jako ich zależ­na część oraz otwar­ciem na nowe kon­struk­cje kul­tu­ro­wo-prze­strzen­ne”.

Kac­per Bart­czak to poeta, kry­tyk, tłu­macz poezji, ame­ry­ka­ni­sta. Wydał kil­ka tomów poetyc­kich, m.in. „Wier­sze orga­nicz­ne” (2015), za któ­re był nomi­no­wa­ny do Wro­cław­skiej Nagro­dy Poetyc­kiej Sile­sius oraz Nagro­dy Lite­rac­kiej Gdy­nia, a tak­że „Pokarm suwe­ren” (2017). W 2019 roku uka­zał się kolej­ny zbiór jego wier­szy „Nawo­ra­dio­wa”. Prze­kła­dał wier­sze m.in. Rae Arman­tro­ut („Ciem­na mate­ria”, 2018) i Char­le­sa Bern­ste­ina („Świat w ogniu: wier­sze i prze­mo­wy”, 2020). Wykła­da lite­ra­tu­rę ame­ry­kań­ską na Uni­wer­sy­te­cie Łódz­kim.

Zamów książ­kę

Inne książ­ki Auto­ra

Inne pre­mie­ry Biu­ra Lite­rac­kie­go