Karolina SAŁDECKA: Rekuhkara

Biu­ro Lite­rac­kie na koniec roku tra­dy­cyj­nie zosta­wia wyjąt­ko­we książ­ki. Tak było przed rokiem z Bestia­riu­szem nowo­huc­kim Elż­bie­ty Łap­czyń­skiej, tak jest teraz z Rekuh­ka­rą Karo­li­ny Sał­dec­kiej – lau­re­at­ki pro­jek­tu wydaw­ni­cze­go „Kolej­na książ­ka wier­szem 2021”.

Biu­ro Lite­rac­kie na koniec roku tra­dy­cyj­nie zosta­wia wyjąt­ko­we książ­ki. Tak było przed rokiem z „Bestia­riu­szem nowo­huc­kim” Elż­bie­ty Łap­czyń­skiej, tak jest teraz z „Rekuh­ka­rą” Karo­li­ny Sał­dec­kiej – lau­re­at­ki pro­jek­tu wydaw­ni­cze­go „Kolej­na książ­ka wier­szem 2021”. Boha­ter zbio­ru, Cle­tius Oha­ma­ra, to czar­no­skó­ry męż­czy­zna, któ­ry mógł­by być każ­dym z nas. Wycho­wa­ny praw­do­po­dob­nie gdzieś w oko­li­cach Nowe­go Orle­anu, w bie­dzie i chło­dzie, śni o tym, że miesz­ka w Pol­sce, podró­żu­je, poszu­ku­je oraz opo­wia­da o tym, co naj­czę­ściej go spo­ty­ka, a są to nie­ustan­ne kło­po­ty.

Karo­li­na Sał­dec­ka w duecie ze swo­im boha­te­rem Cle­tiu­sem Oha­ma­rą śpie­wa pie­śni o codzien­nym znie­wo­le­niu, o bie­dzie, obo­jęt­no­ści i prze­mo­cy, któ­re doty­ka­ją nas na skrzy­żo­wa­niu tras, klas, ras, prze­ko­nań, wyznań i miejsc pocho­dze­nia. Nie jest to opo­wieść bez­piecz­nie uni­wer­sa­li­zu­ją­ca. Prze­ciw­nie – „Rekuh­ka­ra” uwie­ra, anga­żu­je i każe roz­wa­żyć róż­ni­ce, któ­re nosi w sobie – nie­kie­dy jak noże na sztorc – każ­dy z nas. Oha­ma­ra mówi w imie­niu wszyst­kich bied­nych, cho­rych, innych, wyklu­czo­nych; raz czu­je się lepiej, innym razem gorzej.

„Myślę, że wciąż punk­tem odnie­sie­nia może być ‘Oda do kró­la Har­le­mu’ Lor­ki. Hisz­pań­ski poeta marzył o egzo­tycz­nej, uto­pij­nej enkla­wie w Sta­nach Zjed­no­czo­nych. Sał­dec­ka stwo­rzy­ła egzo­tycz­ną, anty­uto­pij­ną enkla­wę, taki nega­tyw do tego, co zro­bił hisz­pań­ski poeta” – pisze o książ­ce Filip Matwiej­czuk i doda­je: „Karo­li­na Sał­dec­ka swo­bod­nie korzy­sta z poety­ki absur­du i kiczu. Poprzez sto­so­wa­nie kon­wen­cji, któ­re na pierw­szy rzut oka wyda­ją się nija­kie (jak to z kam­pem bywa), i skom­pli­ko­wa­ne struk­tu­ry kon­struk­cyj­ne poet­ka podej­mu­je ryzy­kow­ną grę z czy­tel­nicz­ką”.

„Potrze­ba powo­ła­nia do życia oso­by wyję­tej cał­ko­wi­cie z rze­czy­wi­sto­ści pol­skiej, euro­pej­skiej i wtło­cze­nia jej w dobrze nam zna­ne warun­ki spo­łecz­ne i eko­no­micz­ne pew­nie wyda­je się dziw­na” – mówi o swo­im boha­te­rze Karo­li­na Sał­dec­ka w roz­mo­wie z Kata­rzy­ną Szau­liń­ską w biBLio­te­ce i doda­je: „’Rekuh­ka­ra’ jest moją reak­cją na rze­czy­wi­stość. Na wszyst­ko to, co zafun­do­wa­ły nam ostat­nie lata poli­ty­ki i dys­kur­su kościel­ne­go, na wszyst­kie ogra­ni­cze­nia, wtrą­ca­nie się w kobie­cość, w cie­le­sność, w fun­da­men­tal­ne decy­zje”.

Karo­li­na Sał­dec­ka to polo­nist­ka i roma­nist­ka, dok­tor nauk huma­ni­stycz­nych. Wyda­ła zbio­ry wier­szy: „Na wła­sne oczy” (2011), „Psi blu­es” (2016) oraz „Wie­żo­wiec: zero” (2020). Ponad­to opu­bli­ko­wa­ła: „‘Żyje­my wciąż jesz­cze na rusz­to­wa­niach’. Wize­ru­nek kobie­ty w pol­skich powie­ściach doby reali­zmu socja­li­stycz­ne­go” (2013) oraz powieść „Psy­cho kil­ler” (2016). Zosta­ła nagro­dzo­na Byd­go­ską Lite­rac­ką Nagro­dą Roku „Strza­ła Łucz­nicz­ki” 2020 za tom „Wie­żo­wiec: zero”. Miesz­ka w Byd­gosz­czy.

Zamów książ­kę