Katarzyna SZAULIŃSKA: Druga osoba

Trze­cią po książ­kach Salva­do­ra Espriu i Rafa­ła Wojacz­ka majo­wą pre­mie­rą Biu­ra Lite­rac­kie­go jest debiut Kata­rzy­ny Szau­liń­skiej Dru­ga oso­ba. Autor­ka jest lau­re­at­ką Poło­wu, kon­kur­su na wier­sze i opo­wia­da­nia doraź­ne oraz pro­jek­tu Pierw­sza książ­ka Biu­ra Lite­rac­kie­go w 2019 roku.

Trze­cią po książ­kach Salva­do­ra Espriu i Rafa­ła Wojacz­ka majo­wą pre­mie­rą Biu­ra Lite­rac­kie­go jest debiut Kata­rzy­ny Szau­liń­skiej Dru­ga oso­ba. Autor­ka jest lau­re­at­ką Poło­wu, kon­kur­su na wier­sze i opo­wia­da­nia doraź­ne oraz pro­jek­tu Pierw­sza książ­ka Biu­ra Lite­rac­kie­go w 2019 roku. Kim jest dru­ga oso­ba? Czy to uko­cha­ny, czy prze­ciw­nik? Towa­rzysz – czy ten, kto odszedł? Czy to ktoś nale­żą­cy do mniej­szo­ści, szu­ka­ją­cy schro­nie­nia? Albo agre­sor chcą­cy zaanek­to­wać prze­strzeń i zaata­ko­wać gospo­da­rza? A może to dziec­ko?

W debiu­tanc­kim tomie Kata­rzy­na Szau­liń­ska pyta o gra­ni­ce jed­nost­ki, poka­zu­je róż­ne aspek­ty rela­cji mię­dzy dwo­ma obiek­ta­mi – lustrza­ne odbi­ja­nie, prze­ni­ka­nie pod powierzch­nię, znie­kształ­ca­nie obra­zu, sto­pie­nie. Podej­mu­je też namysł nad tym, skąd pocho­dzi­my i na ile jeste­śmy odręb­ni, a na ile skła­da­my się z czę­ści dzie­dzi­czo­nych jak mito­chon­dria od naszych matek i wszyst­kich, któ­rzy mie­li na nas wpływ. Ta poezja wle­wa się w czy­tel­ni­ka powo­dzią sko­ja­rzeń i nie pozwa­la zacho­wać dystan­su. Pierw­sza i dru­ga oso­ba w lek­tu­rze tomu zle­wa­ją się w jed­no.

Zda­niem Wero­ni­ki Janecz­ko: „Wiersz (za poet­ką) ma być jak woda: powi­nien na chwi­lę ‘przy­bie­rać kształt tego, co opi­su­je, a potem pły­nąć dalej nie­przy­wią­za­ny do źró­dła’. Naj­pierw ‘wiersz trze­ba obrać z nad­mia­ru słów, tak jak się rzeź­bi w kawał­ku mar­mu­ru, przy czym pro­ces raczej (…) zacie­ra związ­ki z rze­czy­wi­sto­ścią i otwie­ra na abs­trak­cję ‒ tak jak­by Michał Anioł rzeź­bił naj­pierw Dawi­da, a potem z Dawi­da mar­mu­ro­wy blok’. A póź­niej: ‘Wyrzu­cić [z komen­ta­rza] 99% ‒ może powsta­nie nowy wiersz’”.

W roz­mo­wie z autor­ką, jaką w Maga­zy­nie Lite­rac­kim biBLio­te­ka prze­pro­wa­dza Adam Par­ty­ka, Kata­rzy­na Szau­liń­ska mówi bar­dzo cie­ka­wie o for­mie gra­ma­tycz­nej zasto­so­wa­nej w książ­ce: „Pisa­nie w dru­giej oso­bie naj­pierw było dla mnie intu­icyj­ne, potem sta­ło się świa­do­mą stra­te­gią. Paso­wa­ło mi też jako meto­da do opi­sy­wa­nia sta­nu znie­wo­le­nia ‘dru­gą oso­bą’, poszu­ki­wa­nia odpo­wied­nie­go dystan­su. Inspi­ro­wa­ła mnie per­spek­ty­wa prze­ży­wa­nia świa­ta przez oso­by z zabu­rze­nia­mi oso­bo­wo­ści bor­der­li­ne”.

Kata­rzy­na Szau­liń­ska uro­dzi­ła się w 1987 roku w Koło­brze­gu. Publi­ko­wa­ła wier­sze, opo­wia­da­nia oraz komik­sy, m.in. w „Małym For­ma­cie”, „Kon­ten­cie”, „Fabu­la­riach”, „Waka­cie”, „Kul­tu­rze Libe­ral­nej” i 8. Arku­szu „Odry”. Oprócz wspo­mnia­nych wyróż­nień w pro­jek­tach Biu­ra Lite­rac­kie­go nomi­no­wa­na zosta­ła tak­że do nagro­dy głów­nej w XXV OKP im. Jac­ka Bie­re­zi­na. Jest autor­ką sce­na­riu­sza komik­su o depre­sji Czar­ne fale oraz mono­dra­mu Cór­cia wysta­wia­ne­go w Teatrze WAR­Sa­wy. Miesz­ka w War­sza­wie, gdzie pra­cu­je jako psy­chia­tra i psy­cho­te­ra­peut­ka.