Marta PODGÓRNIK: Przepowieść w ścinkach

W Biu­rze Lite­rac­kim uka­za­ła się książ­ka ubie­gło­rocz­nej lau­re­at­ki Nagro­dy Lite­rac­kiej im. Wisła­wy Szym­bor­skiej Mar­ty Pod­gór­nik. Prze­po­wieść w ścin­kach wyda­na zosta­ła w oko­licz­no­ścio­wej serii Biu­ra Lite­rac­kie­go „25}25” z książ­ka­mi auto­rek i auto­rów, któ­rzy ode­gra­li naj­waż­niej­sze role w obcho­dzą­cej wła­śnie dwu­dzie­sto­pię­cio­le­cie dzia­łal­no­ści ofi­cy­nie.

W Biu­rze Lite­rac­kim uka­za­ła się książ­ka ubie­gło­rocz­nej lau­re­at­ki Nagro­dy Lite­rac­kiej im. Wisła­wy Szym­bor­skiej Mar­ty Pod­gór­nik. „Prze­po­wieść w ścin­kach” wyda­na zosta­ła w oko­licz­no­ścio­wej serii Biu­ra Lite­rac­kie­go „25}25” z książ­ka­mi auto­rek i auto­rów, któ­rzy ode­gra­li naj­waż­niej­sze role w obcho­dzą­cej wła­śnie dwu­dzie­sto­pię­cio­le­cie dzia­łal­no­ści ofi­cy­nie. Autor­ka z wydaw­nic­twem Artu­ra Bursz­ty zwią­za­na jest od dwu­dzie­stu lat. Była pierw­szą poet­ką, któ­ra wystą­pi­ła na festi­wa­lu Biu­ra Lite­rac­kie­go. Tutaj też publi­ku­je wszyst­kie swo­je książ­ki i anga­żu­je się w pro­jek­ty wydaw­nic­twa.

Pod­gór­nik tak sama mówi o tej książ­ce: „Dwa­dzie­ścia pięć pocz­tó­wek z napi­sa­ne­go życia. Po tro­sze ugrzecz­nio­ne puz­zle, po tro­sze ambi­wa­lent­ne klo­cusz­ki roz­ma­itych moż­li­wo­ści. Skła­da­nie i roz­kła­da­nie swo­jej wyśmi­ga­nej, zna­czo­nej, prze­tłusz­czo­nej i wytar­ga­nej talii, tak róż­nej od ele­gan­cji sza­chów i pro­sto­ty chiń­czy­ka. Był i mono­pol, i flirt towa­rzy­ski, były lisy i kury, war­ca­by i pcheł­ki. Kuglar­ka umie­jęt­nie kry­ła się za zastę­pa­mi figur, ale zdra­dzał ją uśmiech, i zdra­dza­ły łzy. Dla­te­go poker szedł sła­bo, za to rule­ta oka­za­ła zagu­bio­nej dzie­wecz­ce nad­pro­gra­mo­we miło­sier­dzie. Tego będzie się trzy­mać, gdy skoń­czy się świat”.

Według Juliu­sza Pie­li­chow­skie­go: „’Prze­po­wieść w ścin­kach’ to wybór zna­ko­mi­ty, któ­ry jest jak kolej­ny pasjans, jaki autor­ka posta­wi­ła sobie – i nam – przy pomo­cy ‘swo­jej wyśmi­ga­nej, zna­czo­nej, prze­tłusz­czo­nej i wytar­ga­nej talii’”. I doda­je: „Jest coś nie­zwy­kle poru­sza­ją­ce­go – i poru­sza­ją­co osza­ła­mia­ją­ce­go – w kon­se­kwen­cji, z jaką Mar­ta Pod­gór­nik doko­nu­je zapi­su świa­ta – kon­se­kwen­cji, któ­rą ten nie­wiel­ki, ale bar­dzo tre­ści­wy wybór wier­szy uka­zu­je z całą ostro­ścią. Tak jak­by dla poet­ki od same­go począt­ku wszyst­ko było jasne, choć prze­cież wca­le takie nie było (a może jed­nak?)”.

W roz­mo­wie z Niną Manel Mar­ta Pod­gór­nik mówi m.in.: „Na swo­je wier­sze, książ­ki, przy­jaź­nie, przy­go­dy, pra­ce, cokol­wiek mi się wyda­rza – patrzę jak na ele­men­ty ukła­dan­ki. Roz­sy­pa­ne po świe­cie puz­zle, któ­re znaj­du­ję i skła­dam. Gdy­bym wyrzu­ci­ła w afek­cie (czy) bez­myśl­no­ści któ­ry­kol­wiek z kloc­ków, na finał nie zoba­czy­ła­bym cało­ści. Nawet jeśli (obiek­tyw­nie) nie­któ­re z doświad­czo­nych, zdo­by­tych, pusz­czo­nych z dymem i rzew­nie opła­ka­nych for­tec pozna­nia nie były tego war­te, budu­ją obraz osta­tecz­ny, któ­ry chcę zoba­czyć, zanim zga­śnie świa­tło”.

Mar­ta Pod­gór­nik uro­dzi­ła się w 1979 roku. Jest poet­ką, kry­tycz­ką lite­rac­ką oraz redak­tor­ką. W cią­gu swo­jej karie­ry twór­czej zosta­ła wyróż­nio­na sze­re­giem pre­sti­żo­wych nagród, m.in. w 2012 roku Nagro­dą Lite­rac­ką Gdy­nia. Była rów­nież nomi­no­wa­na do Pasz­por­tów „Poli­ty­ki” (2001), Wro­cław­skiej Nagro­dy Poetyc­kiej Sile­sius (2012, 2016 i 2018) oraz do Nagro­dy im. Wisła­wy Szym­bor­skiej (2016 i 2018), któ­rą otrzy­ma­ła w 2019 roku za tom „Mor­der­cze bal­la­dy”. Wszyst­kie dotych­cza­so­we książ­ki autor­ki poza debiu­tanc­ką uka­za­ły się w Biu­rze Lite­rac­kim. Pod­gór­nik miesz­ka i pra­cu­je na Ślą­sku.