Michał DOMAGALSKI: Poza sezonem

Biu­ro Lite­rac­kie opu­bli­ko­wa­ło wła­śnie książ­kę dwu­dzie­ste­go pierw­sze­go debiu­tan­ta. Michał Doma­gal­ski to kolej­ny obok Aga­ty Jabłoń­skiej lau­re­at ubie­gło­rocz­ne­go pro­jek­tu „Pierw­sza książ­ka”. Tom Poza sezo­nem jest tak­że efek­tem Poło­wu z lat 2014–2015, któ­re­go uczest­ni­kiem był miesz­ka­ją­cy w Ostrze­szo­wie poeta.

Biu­ro Lite­rac­kie opu­bli­ko­wa­ło wła­śnie książ­kę dwu­dzie­ste­go pierw­sze­go debiu­tan­ta. Michał Doma­gal­ski to kolej­ny obok Aga­ty Jabłoń­skiej lau­re­at ubie­gło­rocz­ne­go pro­jek­tu „Pierw­sza książ­ka”. Tom Poza sezo­nem jest tak­że efek­tem Poło­wu z lat 2014–2015, któ­re­go uczest­ni­kiem był miesz­ka­ją­cy w Ostrze­szo­wie poeta. Ofi­cjal­na pre­mie­ra zbio­ru odbę­dzie się pod­czas wrze­śnio­we­go festi­wa­lu Sta­cja Lite­ra­tu­ra 23.

„Eru­dy­cja Auto­ra nie pozo­sta­wia wąt­pli­wo­ści” – pisa­ła o twór­czo­ści Doma­gal­skie­go przy oka­zji Poło­wu w 2015 roku Mar­ta Pod­gór­nik. „Żad­ne­go efek­ciar­stwa, para­le­le i nawią­za­nia dzie­ją się jak­by mimo­cho­dem, nie są celem same dla sie­bie. Ujmu­je mnie i uwo­dzi ude­rza­ją­cy wręcz sza­cu­nek Auto­ra do słów, świa­do­mość zamiesz­ka­nia w języ­ku, ostroż­na czu­łość, z jaką się go z jed­nej stro­ny uży­wa, z dru­giej – jest się jego żywot­nym prze­dłu­że­niem; doży­wot­nim dłuż­ni­kiem”.

W powścią­gli­wych, nowo­fa­lo­wych z ducha wier­szach Doma­gal­skie­go zgro­ma­dzo­nych w debiu­tanc­kiej książ­ce do gło­su docho­dzi to, co zwy­czaj­ne, codzien­ne, zwy­kle nie­omia­ta­ne poetyc­kim opi­sem. Autor zgłę­bia głów­nie te rejo­ny, w któ­rych swo­bod­nie roz­ra­sta się nie­obec­ność – pochy­la się na tym, co już nie ist­nie­je albo cze­mu w ogó­le nigdy nie było dane zaist­nieć. W wier­szach domi­nu­ją rze­czy i wyda­rze­nia, któ­re ode­szły, zesta­rza­ły się, prze­pa­dły – albo któ­re trwa­ją w mar­twym zawie­sze­niu, jed­nak z nadzie­ją na prze­bu­dze­nie, podob­nie jak nad­mor­skie kuror­ty „poza sezo­nem”.

Karol Mali­szew­ski zwra­ca uwa­gę na spe­cy­ficz­ny język tej poezji: „Odno­si się wra­że­nie, że Doma­gal­ski szu­ka języ­ka na wyra­że­nie drę­czą­ce­go boha­te­ra uczu­cia utra­ty. Roi się od form z prze­cze­niem „nie”, któ­re zaist­nia­ły, żeby nie być albo raczej żeby być na niby, opa­trzo­ne zna­kiem zapy­ta­nia, ogar­nię­te suge­stią sym­bo­licz­ne­go nie­by­cia. Poru­sza­my się w prze­strze­ni poten­cjal­ne­go wyda­rza­nia się – łago­dze­nia skut­ków per­ma­nent­ne­go odcho­dze­nia i jed­no­cze­sne­go amor­ty­zo­wa­nia nie­uchron­no­ści sta­wa­nia się cze­goś, co prze­cież i tak wpi­su­je się w zło­wro­gą przy­szłą koniecz­ność.

O pra­cy nad tomem autor opo­wia­da w roz­mo­wie z Toma­szem Bąkiem: „W trak­cie pra­cy nad nim zauwa­ży­łem, że for­ma w tym, co mnie w wier­szu inte­re­su­je, nie jest taka istot­na. Przy­naj­mniej nie tak bar­dzo, aby przy­sło­nić nią wszyst­ko inne. A tak mogło­by się stać, gdy­by ele­men­tem wią­żą­cym dla cało­ści stał się gatu­nek lite­rac­ki. To, co final­nie spo­iło całość, co wska­za­ło tek­sty, któ­re z osta­tecz­nej wer­sji wypa­dły, okre­śla sam tytuł wła­śnie – Poza sezo­nem. I to wła­ści­wie tyle, co mogę powie­dzieć. Grze­ba­nie głę­biej mogło­by zepsuć zaba­wę ewen­tu­al­nym czy­tel­ni­kom”.

Michał Doma­gal­ski uro­dził się w Ostrze­szo­wie w 1982 roku. Jest publi­cy­stą, kry­ty­kiem, redak­to­rem w por­ta­lu Wywro­ta. Jako poeta debiu­to­wał w alma­na­chu „Połów. Poetyc­kie debiu­ty 2014–2015”. Miesz­ka i pra­cu­je jako nauczy­ciel w Pozna­niu. Jest dwu­dzie­stym pierw­szym debiu­tan­tem w Biu­rze Lite­rac­kim, gdzie swo­je pierw­sze książ­ki opu­bli­ko­wa­li m.in.: Sła­wo­mir Elsner, Julia Fie­dor­czuk, Aga­ta Jabłoń­ska, Łukasz Jarosz, Dawid Mate­usz, Bron­ka Nowic­ka, Szy­mon Słom­czyń­ski i Julia Szy­cho­wiak. Poza sezo­nem to dru­ga książ­ka, któ­rej wyda­nie zosta­ło wspar­te środ­ka­mi prze­ka­za­ny­mi przez rodzi­nę Toma­sza Puł­ki.