Poezja z nagrodami: moja jest ta ziemia

W ramach akcji Poezja z nagro­da­mi uka­zu­je się dzi­siaj moja jest ta zie­mia Mar­ty­ny Buli­żań­skiej. Książ­ka zosta­ła wyróż­nio­na Wro­cław­ską Nagro­dą Lite­rac­ką Sile­sius w kate­go­rii debiut w 2014 roku.

W ramach akcji Poezja z nagro­da­mi uka­zu­je się dzi­siaj moja jest ta zie­mia Mar­ty­ny Buli­żań­skiej. Książ­ka wyróż­nio­na zosta­ła Wro­cław­ską Nagro­dą Lite­rac­ką Sile­sius w 2014 roku. To był jeden z bar­dziej wycze­ki­wa­nych debiu­tów począt­ku tej deka­dy. Już w wie­ku 17 lat Mar­ty­na zosta­ła lau­re­at­ką orga­ni­zo­wa­ne­go przez Biu­ro Lite­rac­kie Poło­wu i bra­wu­ro­wo wystą­pi­ła pod­czas Por­tu Lite­rac­kie­go w 2011 roku. Książ­ka powsta­wa­ła przez trzy lata dzię­ki wspar­ciu wydaw­nic­twa, a jej redak­to­rem był Roman Honet.

„To jest poezja usta­wio­ne­go gło­su. Poezja, któ­ra dłu­gim wer­sem, dłu­gą fra­zą, dłu­gim zda­niem pró­bu­je połą­czyć z sobą dwie sfe­ry” – mówił o książ­ce juror Sile­siu­sa Grze­gorz Jan­ko­wicz. – „Sfe­rę, któ­ra jest wysty­li­zo­wa­na, teatral­na, samo­świa­do­ma swo­jej sztucz­no­ści i sfe­rę pry­wat­ne­go doświad­cze­nia, na któ­re skła­da­ją się roz­ma­ite kli­sze, ste­reo­ty­py, pew­ne kon­wen­cje mówie­nia, ale przez nie to oso­bi­ste doświad­cze­nie pró­bu­je się prze­drzeć, pró­bu­je wypły­nąć na powierzch­nię jak z głę­bi­ny roz­ma­itych języ­ków: i kul­tu­ry, i lite­ra­tu­ry, i pol­skie­go wier­sza, i wier­sza obce­go”.

Zda­niem inne­go z juro­rów Pio­tra Śli­wiń­skie­go: „Buli­żań­ska jest zaska­ku­ją­co doj­rza­ła. Bar­dzo wie­le potra­fi, dużo sły­szy. Łączy roz­ma­ite wąt­ki, tra­dy­cje i języ­ki. To zaska­ku­ją­ce. Ta cie­ka­wa doj­rza­łość u dwu­dzie­sto­lat­ki. Doj­rza­łość nie­po­ko­ją­ca. Wyobraź­nia, obfi­tość języ­ka i spo­sób, w jaki panu­je nad tą obfi­to­ścią. W jej tek­stach znaj­du­ją się strzę­py jakiejś być może rodzin­nej bio­gra­fii i stoi za nią wraż­li­wość na szep­ty tra­dy­cji, a do tego wyobraź­nia, otwie­ra­ją­ca przed nią dro­gi uciecz­ki z prze­strze­ni oswo­jo­ne­go wola­pi­ku ku cze­muś rów­nie zagad­ko­we­mu, lecz moc­niej nace­cho­wa­ne­mu sen­sem”.

Roman Honet przy oka­zji wspo­mnia­ne­go Poło­wu pisał nato­miast o poezji pod­opiecz­nej tak: „Mar­ty­na Buli­żań­ska prze­ko­na­ła mnie czymś odmien­nym: suwe­ren­no­ścią i jakąś chro­po­wa­tą nie­przy­stęp­no­ścią. Nie wcho­dzi w kole­iny mod­nych obec­nie poetyk, nie ugła­sku­je wier­sza, nie nagi­na go pod pre­fe­ren­cje czy­tel­ni­ka”. Po czym doda­wał: „W mło­dym wie­ku pisze nie­po­rów­ny­wal­nie ory­gi­nal­niej­sze wier­sze niż cały zbiór jej znacz­nie star­szych kole­ża­nek i kole­gów po pió­rze, któ­rzy musie­li nauczyć się tego, co Buli­żań­ska – nie ma żad­nych wąt­pli­wo­ści, że dzię­ki talen­to­wi – posia­da już teraz”.

Mar­ty­na Buli­żań­ska uro­dzi­ła się 6 stycz­nia 1994 roku na Kuja­wach, gdzie, jak sama mówi, „nie dzia­ła­ła w żad­nej gru­pie poetyc­kiej, ani nie udzie­la się w śro­do­wi­skach lite­rac­kich”. W 2010 roku zestaw jej wier­szy uka­zał się w anto­lo­gii Połów. Poetyc­kie debiu­ty w ramach pro­jek­tu dla debiu­tan­tów pro­wa­dzo­ne­go przez Biu­ro Lite­rac­kie. Po wyda­niu w 2013 roku tomu moja jest ta zie­mia na kolej­ną książ­kę autor­ki musie­li­śmy cze­kać czte­ry lata. wizyj­na z 2017 roku potwier­dzi­ła nie­prze­cięt­ny talent Buli­żań­skiej, któ­ry został doce­nio­ny tak­że za gra­ni­cą. Jej książ­ka wkrót­ce uka­że się w Sta­nach Zjed­no­czo­nych.