powrót do strony głównej

Poezja z nagrodami: Po sobie

30/05/2018 Premiery

„Świa­do­mość języ­ko­wa i spraw­ność wier­szy” (Kry­sty­na Miło­będz­ka), „cie­ka­we sko­ja­rze­nia” (Piotr Kępiń­ski), „oszczęd­ne i prze­stron­ne insta­la­cje wyra­zów i obra­zów” (Andrzej Sosnow­ski), „wier­sze krót­kie jak odde­chy”, „pro­jekt doj­rza­łej poezji” (Woj­ciech Bono­wicz) – taki­mi opi­nia­mi wita­no w 2007 roku debiut mają­cej wów­czas 21 lat Julii Szy­cho­wiak.

 

BL_Img_2018.05.30_Poezja_z_nagrodami_Po_sobie__www_top

 

„Świa­do­mość języ­ko­wa i spraw­ność wier­szy” (Kry­sty­na Miło­będz­ka), „cie­ka­we sko­ja­rze­nia” (Piotr Kępiń­ski), „oszczęd­ne i prze­stron­ne insta­la­cje wyra­zów i obra­zów” (Andrzej Sosnow­ski), „wier­sze krót­kie jak odde­chy”, „pro­jekt doj­rza­łej poezji” (Woj­ciech Bono­wicz) – taki­mi opi­nia­mi wita­no w 2007 roku debiut mają­cej wów­czas 21 lat Julii Szy­cho­wiak. Rok póź­niej kapi­tu­ła Wro­cław­skiej Nagro­dy Poetyc­kiej Sile­sius przy­zna­ła książ­ce Po sobie nagro­dę „za debiut”.

 

„Piszę o tym, czym żyję, i rze­czy­wi­ście żyję tym, co piszę (nie­ko­niecz­nie z pożyt­kiem dla lite­ra­tu­ry, ale to już jest inna histo­ria, bo cza­sem wiersz się wyda­rzył, ale nie napi­sał, jak trze­ba). Ale są też rze­czy, zja­wi­ska, momen­ty, któ­re fascy­nu­ją, zachwy­ca­ją i wręcz pro­szą się, by o nich pisać, np. prze­paść, np. mgła, np. nie­bo. Sen. Nie wiem, pies na uwię­zi. Cały tłum pięk­nych wier­szy cze­ka” – opo­wia­da­ła przy oka­zji pre­mie­ry książ­ki Julia Szy­cho­wiak.

 

Tom uka­zał się jako głów­na nagro­da w pro­jek­cie „Bursz­ty­no­we Pió­ro / Połów 2007” reali­zo­wa­nym przez Biu­ro Lite­rac­kie z ówcze­snym Miej­skim Ośrod­kiem Kul­tu­ry w Koło­brze­gu. Zapo­wie­dzią Po sobie był arkusz Popra­wi­ny, któ­ry został opu­bli­ko­wa­ny jesie­nią 2006 roku. Tom Szy­cho­wiak, wyda­ny wła­śnie w for­mie elek­tro­nicz­nej w ramach akcji „Poezja z nagro­da­mi”, wyróż­nio­no – poza Sile­siu­sem – nagro­dą Pol­skie­go Towa­rzy­stwa Wydaw­ców Ksią­żek oraz nagro­dą „Gaze­ty Wybor­czej” wAR­To.

Inne wiadomości z kategorii
Magdalena GENOW: Złodziejka matek

„Zło­dziej­ka matek” Mag­da­le­ny Genow jest opo­wie­ścią o kobie­cie roz­dar­tej mię­dzy prze­szło­ścią a teraź­niej­szo­ścią, o macie­rzyń­stwie peł­nym pęk­nięć i pró­bach zro­zu­mie­nia wła­snej mat­ki
Premiery w Biurze Literackim 03/2025

Na dwa mie­sią­ce przed 30. edy­cją festi­wa­lu Biu­ra Lite­rac­kie­go uka­zu­ją się książ­ki, któ­re na nowo defi­niu­ją język pamię­ci i doświad­cze­nia. Mag­da­le­na Genow, Per­ri­ne Le Quer­rec i Piotr Maty­wiec­ki mie­rzą się z histo­rią – oso­bi­stą, spo­łecz­ną i mitycz­ną – szu­ka­jąc dla niej nowych form.
Laura OSIŃSKA: Jaw

Lau­ra Osiń­ska, jed­na z naj­waż­niej­szych auto­rek współ­cze­snej pol­skiej poezji les­bij­skiej, powra­ca z dru­gim tomem wier­szy, któ­ry udo­wad­nia jej lite­rac­ką siłę i wyjąt­ko­wy głos.
Marta CARNICERO HERNANZ: Matrioszki

Matriosz­ki Mar­ty Car­ni­ce­ro Her­nanz to kata­loń­ska powieść, któ­ra spla­ta losy dwóch kobiet – Hany, zmu­szo­nej do opusz­cze­nia rodzin­nych stron, oraz osiem­na­sto­let­niej Sary, marzą­cej o wol­no­ści na dru­gim krań­cu Euro­py.
Adam JAWORSKI: Baśń o zwichnięciu stawu biodrowego

W debiu­tanc­kim tomie Ada­ma Jawor­skie­go zwich­nię­ciu ule­ga nie tyl­ko tytu­ło­we bio­dro, ale tak­że sama baśń, język pró­bu­ją­cy opo­wie­dzieć o trau­mie i kolej­ne rela­cje, któ­re defor­mu­je strau­ma­ty­zo­wa­na pamięć.
Marcin SENDECKI: Węgierskie morze

Pre­mie­ro­we „Węgier­skie morze” to mistrzow­ska gra z języ­kiem i zna­cze­niem. Mini­ma­li­stycz­ne fra­zy otwie­ra­ją prze­strzeń peł­ną iro­nii i alu­zyj­no­ści, gdzie codzien­ne deta­le prze­ni­ka­ją się z kul­tu­ro­wy­mi kli­sza­mi, two­rząc kolaż zna­jo­mych, a jed­no­cze­śnie zaska­ku­ją­cych obra­zów.
Serhij ŻADAN: Skrypnykówka

W dzien­ni­ku poetyc­kim „Skryp­ny­ków­ka” Ser­hi­ja Żada­na zebra­no 51 wier­szy, któ­re powsta­wa­ły zarów­no przed wybu­chem peł­no­ska­lo­wej woj­ny w Ukra­inie, jak i w jej trak­cie.
Łukasz WOŹNIAK: Umalmu

Debiut poetyc­ki, któ­ry łączy filo­zo­fię, ety­kę i sztu­kę w jed­nym dyna­micz­nym, tęt­nią­cym muzycz­ny­mi ryt­ma­mi pro­jek­cie, a wier­sze peł­nią funk­cję rapor­tów z upra­wy – roślin, idei, rela­cji, wspól­not.

Krzysztof JAWORSKI: Jak pisałem powieść kryminalną (w tym biednym kraju)

Czy masz odwa­gę odkryć praw­dę, któ­ra zmie­ni wszyst­ko? „Jak pisa­łem powieść kry­mi­nal­ną” Krzysz­to­fa Jawor­skie­go, to: sza­lo­na podróż po świe­cie, w któ­rym zło nie bie­rze urlo­pu, 365 dni w samym ser­cu nie­kon­tro­lo­wa­nej intry­gi, bez lito­ści, bez­piecz­nej przy­sta­ni, pew­ne­go ali­bi, wybu­cho­wa mie­szan­ka napię­cia, cha­osu i adre­na­li­ny, któ­ra nie wypu­ści cię z rąk aż do ostat­niej stro­ny.
Jon FOSSE: Pies i anioł

Pierw­szy w Pol­sce zbiór wier­szy nor­we­skie­go nobli­sty Jona Fos­se­go, któ­ry, choć powszech­nie jest zna­ny z dra­ma­tów i pro­zy, sam sie­bie uwa­ża przede wszyst­kim za poetę.
Teksty i materiały o książce w biBLiotece