Radosław JURCZAK: Zakłady holenderskie

Dłu­go wycze­ki­wa­ne Zakła­dy holen­der­skie już w sprze­da­ży! Nakła­dem Biu­ra Lite­rac­kie­go uka­zał się wła­śnie dru­gi tom Rado­sła­wa Jur­cza­ka. Autor zabie­ra nas w podróż do przy­szło­ści.

Lau­re­at tego­rocz­nej edy­cji pro­jek­tu Po debiu­cie wra­ca z kolej­ną książ­ką. Po wyróż­nie­niu w Ogól­no­pol­skim Kon­kur­sie Poetyc­kim im. Kazi­mie­ry Iłła­ko­wi­czów­ny za naj­lep­szy debiut poetyc­ki roku oraz zdo­by­ciu Wro­cław­skiej Nagro­dy Poetyc­kiej Sile­sius 2017 Rado­sław Jur­czak zabie­rze nas w przy­szłość opo­wie­dzia­ną żar­go­nem pro­gra­mi­stów, fra­za­mi Miło­sza i Kocha­now­skie­go, peł­ną mru­ga­ją­cych lam­pek ledo­wych, w któ­rej koń­czy się miej­sce dla ludzi.

„To jest książ­ka zbu­do­wa­na wokół takie­go postu­la­tu: a teraz weź­my na poważ­nie myśl, że nasza przy­szłość nie zawie­ra nas” – mówi poeta w roz­mo­wie z Dawi­dem Mate­uszem. „(…) chciał­bym, żeby w pol­skiej poezji poja­wi­ło się wię­cej tek­stów idą­cych w podob­nym kie­run­ku; ten poemat jest czymś, co (…) sam chciał­bym po pol­sku prze­czy­tać, a cze­go nie zna­la­złem, a w każ­dym razie nie zna­la­złem w wystar­cza­ją­cych ilo­ściach” – doda­je Jur­czak. I pisze – o pla­sti­ku, memach i robo­tach. O dzie­ciach, czu­ło­ści i wycią­gnię­tej do nas nie­wi­dzial­nej ręce.

„Jest to z pew­no­ścią wypra­wa w nie­zna­ne” – pisze w recen­zji Jakub Skur­tys. „(…) fan­ta­zju­jąc o tym, co wybie­ga poza doraź­ną futu­ro­lo­gię, jeste­śmy tak napraw­dę tyl­ko o krok dalej: nadal w świe­cie zaawan­so­wa­ne­go, tech­no­kra­tycz­ne­go kapi­ta­li­zmu, sztucz­nej inte­li­gen­cji, ucze­nia maszy­no­we­go i sub­sump­cji pod kapi­tał wszel­kich form życia. Tym samym poszu­ki­wa­nia Jur­cza­ka, któ­ry porzu­ca ziem­skie kwe­stie woj­ny reli­gij­nej i kolo­nia­li­zmu, zaj­mu­ją­ce go w debiu­cie, na rzecz kosmicz­nych pod­bo­jów, wpi­su­ją się w pla­ne­tar­ny kata­stro­fizm i poetyc­ką modę na futu­ro­lo­gię”.

W tomie nie bra­ku­je nawią­zań do ele­men­tów kul­tu­ry popu­lar­nej, któ­re przy­wo­ły­wa­ne są obok nazwisk i tez naukow­ców, poetów, przed­się­bior­ców. Książ­ka jest rodza­jem zakła­du – jak będzie wyglą­dać nasza przy­szłość? Czy w ogó­le będzie nam dane ją zoba­czyć poza ekra­na­mi naszych table­tów? „Był­bym gotów stwier­dzić, że dru­gi tom Jur­cza­ka został raczej wyge­ne­ro­wa­ny niż napi­sa­ny” – czy­ta­my w recen­zji Skur­ty­sa – „że stoi za nim sztucz­na inte­li­gen­cja i jej robo­tycz­ne mac­ki, któ­re doty­ka­ją zim­nych ekra­nów”.

„W trak­cie pierw­sze­go lock­dow­nu wio­sną 2020 pod­czas prze­glą­da­nia loso­wych poła­ci inter­ne­tu (…) tra­fi­łem na stro­nę Ube­ra dla kie­row­ców, skąd w sady­stycz­nie ide­al­nym UX desi­gnie spoj­rza­ło na mnie hasło LET THE APP LEAD THE WAY” – czy­ta­my w komen­ta­rzu autor­skim Jur­cza­ka, opi­su­ją­cym oko­licz­no­ści powsta­nia jed­ne­go z utwo­rów. Jed­nak wier­sze zako­rze­nio­ne we współ­cze­sno­ści sta­now­czo poza nią wykra­cza­ją. Tra­fia­my do kosmo­su, roz­ma­wia­my z obiek­ty­wa­mi, słu­cha­my pro­roc­twa poety. Przyj­mu­je­my zakład.

Zamów książ­kę