Roman HONET: pamięć niczyja, ciało moje

Tuż przed tego­rocz­nym Trans­Por­tem Lite­rac­kim 29 uka­zu­je się nie­za­po­wia­da­ny wcze­śniej nowy tom Roma­na Hone­ta pamięć niczy­ja, cia­ło moje.

Tuż przed tego­rocz­nym Trans­Por­tem Lite­rac­kim 29 uka­zu­je się nie­za­po­wia­da­ny wcze­śniej nowy tom poetyc­ki Roma­na Hone­ta pamięć niczy­ja, cia­ło moje. Pamięć nawra­ca tu jak upar­ty refren, stra­ta nie milk­nie na jawie ani w snach, cia­ło udrę­cza się w mecha­ni­zmie odwy­ków i samo­za­tra­ceń.

Lau­re­at m.in. Nagro­dy im. Wisła­wy Szym­bor­skiej pro­wa­dzi nas zarów­no tymi ścież­ka­mi, któ­ry­mi już stą­pi­li­śmy, gdzie rytm kro­ków wyzna­cza­ła zna­jo­ma nuta lamen­tu, jak i nie­zna­ny­mi dotąd, groź­ny­mi ostę­pa­mi, gdzie oni­ria myli się z deli­rią, bio­gra­fia z baj­ką, a wła­sna cie­le­sność – z cho­ro­bli­wy­mi wid­ma­mi wspo­mnień. W kru­che sło­wa, kru­chy lód pod sto­pa­mi – nie pękaj, idź.

„Nowa książ­ka Roma­na Hone­ta ‘cała jest zbu­do­wa­na z ran’, mówiąc języ­kiem Sta­chu­ry; pro­si więc każ­dym nabrzmia­łym od emo­cji wer­sem, żeby jej nie odfaj­ko­wy­wać. Jeśli ktoś nie musi wcho­dzić w ten roze­dr­ga­ny gąszcz, to powi­nien dać sobie spo­kój i pójść w stro­nę cze­goś, co da się szyb­ko i na zim­no spa­cy­fi­ko­wać, ‘ugryźć’ w sprzy­ja­ją­cym, polo­ni­stycz­nie wyro­bio­nym, języ­ku”.

W ten spo­sób o książ­ce pisze w biBLio­te­ce Karol Mali­szew­ski i doda­je: „Po co czy­tać takie wier­sze? Żeby się prze­ko­nać, jak bli­sko jest od ‘pisa­nia’ do ‘picia’? Że to podob­ne znie­czu­la­nie okru­cień­stwa cza­su, łago­dze­nia wci­ska­ją­cych się wszę­dzie ostrych kan­tów bytu? Zatem pro­ces czy­ta­nia – ‘czy­ta­nia wier­szy’ – dołą­cza w tej kon­cep­cji do zacne­go gro­na poszu­ki­wa­nych anal­ge­ty­ków. Zmięk­cza, znie­czu­la, łago­dzi”.

„Chcia­łem przy­stać na prze­mi­ja­nie – mówi autor. – Ponie­waż ina­czej nie moż­na, ponie­waż żaden płyn nie zastą­pi krwi. Żad­ne myśli w prze­bra­niu naj­roz­ma­it­szych reflek­sji, cza­sem dość udat­nych, przy­naj­mniej sen­ten­cjo­nal­nie, może nawet filo­zo­ficz­nie, a cza­sem głu­pa­wych, ani opie­ra­nych na doświad­cze­niu porad i suge­stii nie zdo­ła­ją ocu­cić życia, któ­re kie­dyś sta­nę­ło za nimi”.

Zamów książ­kę