RÓŻNI AUTORZY: Połów. Poetyckie debiuty 2014–2015

Każ­da kolej­na edy­cja Poło­wu sta­no­wi pró­bę rozej­rze­nia i roze­zna­nia się na nowo w tym, co dzie­je się w mło­dej poezji, szcze­gól­nie zaś – wśród auto­rów, któ­rzy swo­ją pierw­szą książ­kę mają jesz­cze przed sobą. Tym razem, tj. w 10. odsło­nie pro­jek­tu, w nowe poetyc­kie gło­sy wsłu­chi­wa­li się Mar­ta Pod­gór­nik oraz Dariusz Sośnic­ki.

Każ­da kolej­na edy­cja Poło­wu sta­no­wi pró­bę rozej­rze­nia i roze­zna­nia się na nowo w tym, co dzie­je się w mło­dej poezji, szcze­gól­nie zaś – wśród auto­rów, któ­rzy swo­ją pierw­szą książ­kę mają jesz­cze przed sobą. Tym razem, tj. w 10. odsło­nie pro­jek­tu, w nowe poetyc­kie gło­sy wsłu­chi­wa­li się Mar­ta Pod­gór­nik oraz Dariusz Sośnic­ki.

Z gru­py ponad sześć­dzie­się­cior­ga poetów, któ­rych zakwa­li­fi­ko­wa­no do fina­ło­wych wystę­pów w ramach wyjaz­do­wych Por­tów Lite­rac­kich, redak­to­rzy wyło­ni­li naj­cie­kaw­szą ósem­kę: Kac­pra Ada­mu­sa, Justy­nę Char­kie­wicz, Micha­ła Doma­gal­skie­go, Paw­ła Koby­lew­skie­go, Grze­go­rza Mar­cin­kow­skie­go, Bar­to­sza Popa­dia­ka, Syl­wię Rzą­cę oraz Adria­na Tuj­ka.

Miko­łaj Bor­kow­ski w swo­jej recen­zji zwra­cał uwa­gę na to, że Poło­wo­wy alma­nach pre­zen­tu­je „osiem róż­nych poetyk, osiem róż­nych gło­sów – a w obrę­bie tych ośmiu gło­sów nie dało­by się zli­czyć wszyst­kich języ­ków, któ­ry­mi mniej lub bar­dziej chęt­nie auto­rzy wypeł­nia­ją swo­je wier­sze. Robią to jed­nak z rzad­ką współ­cze­śnie zręcz­no­ścią”.

Róż­no­rod­ność tych pro­po­zy­cji roz­pię­ta jest mię­dzy pop-poezją Ada­mu­sa, pró­bu­ją­cą w typo­wym wier­szu pono­wo­cze­snym wygrać na nowo wątek miło­sny, a swo­iście kon­cep­tu­al­ną liry­ką Tuj­ka, dla któ­rej naj­waż­niej­sze wyda­ją się wszel­kie związ­ki, pozy­cje i ukła­dy, w jakich w języ­ku, a w kon­se­kwen­cji – w tek­ście, poja­wia­ją się sło­wa, napę­dza­ją­ce ten poetyc­ki mecha­nizm.

Ale na tym prze­cież nie koniec – Koby­lew­ski to autor zesta­wu wier­szy wyraź­nie zanu­rzo­nych w tra­dy­cji, igra­ją­cych z kon­wen­cja­mi (biblij­ną, apo­kry­ficz­ną, muzycz­ną, czymś, co było­by esen­cją ame­ry­kań­skiej pio­sen­ki). Oszczęd­na w obra­zo­wa­nia, opo­wia­da­ją­ca o upły­wie cza­su pro­po­zy­cja Mar­cin­kie­wi­cza sytu­uje się na prze­ciw­nym poetyc­kim bie­gu­nie.

„Pie­śni akwa­lun­gów” Rzą­cy to już zupeł­nie inna, nie­co sur­re­ali­stycz­na histo­ria, w któ­rej na nie­zna­nych nam jesz­cze pra­wach cały świat, od pół­noc­nych mia­ste­czek aż po Kali­for­nię i Kopen­ha­gę, wcho­dzi z wyobraź­nią autor­ki w zadzi­wia­ją­ce maria­że, wiru­je, a na koniec wpa­da do base­nu na dachu wie­żow­ca, jak te dziew­czę­ta w jed­nym z wier­szy, i tonie.

Z kolei Bar­tosz Popa­diak, w zesta­wie „Last minu­te”, mógł­by opo­wia­dać o poko­le­niu, któ­re wspo­mi­na w jed­nym z tek­stów („Dzie­ci z lat dzie­więć­dzie­sią­tych”), łącząc lirycz­ną spraw­ność i popkul­tu­ro­we nawią­za­nia. Poeta jed­nak w któ­rejś chwi­li zmie­nia kie­ru­nek, gubi wspól­no­to­wy trop, zatra­ca się w swo­ich histo­riach, nie­do­mknię­tych, nie­do­po­wie­dzia­nych, cze­ka­ją­cych na dal­szy ciąg.

Justy­na Char­kie­wicz pró­bu­je być w swo­ich wier­szach jak naj­bli­żej cia­ła. Deli­kat­ny ero­tyzm łączy się tu z poczu­ciem utra­ty, z roz­ry­wa­ją­cym, ranią­cym to cia­ło, rów­nież cia­ło języ­ka, bólem. Na szczę­ście jed­nak, mimo tych rys i ran, moż­li­wa w tym świe­cie oka­zu­je się nadzie­ja „na naro­dzi­ny nowe­go / języ­ka”.

Ostat­ni z wyło­wio­nych auto­rów, Michał Doma­gal­ski, wyda­je się być naj­le­piej zado­mo­wio­nym w pol­sz­czyź­nie poetą. Nie o spraw­ność warsz­ta­to­wą tu idzie, choć tej nie spo­sób Doma­gal­skie­mu odmó­wić, lecz o sza­cu­nek do języ­ka, o świa­do­mość zacią­gnię­te­go u nie­go dłu­gu. Spła­cić go zna­czy, para­fra­zu­jąc poetę, cie­szyć się z dane­go gło­su i pamię­tać, że przyj­dzie go kie­dyś zwró­cić.