Tadeusz RÓŻEWICZ: Ostatnia wolność

W siód­mą rocz­ni­cę śmier­ci, w roku obcho­dów set­nych uro­dzin Tade­usza Róże­wi­cza, w Biu­rze Lite­rac­kim uka­zał się w osob­nej for­mie zbiór wier­szy auto­ra Ostat­nia wol­ność. Gro­ma­dzi on w głów­nej mie­rze ostat­nie utwo­ry Tade­usza Róże­wi­cza, napi­sa­ne już po wyda­nych w Biu­rze Lite­rac­kim tomach Kup kota w wor­ku (work in pro­gress) (2008) oraz to i owo (2012).

W siód­mą rocz­ni­cę śmier­ci, w roku obcho­dów set­nych uro­dzin Tade­usza Róże­wi­cza, w Biu­rze Lite­rac­kim uka­zał się w osob­nej for­mie zbiór wier­szy auto­ra Ostat­nia wol­ność. Gro­ma­dzi on w głów­nej mie­rze ostat­nie utwo­ry poety, napi­sa­ne już po wyda­nych w Biu­rze Lite­rac­kim tomach Kup kota w wor­ku (work in pro­gress) (2008) oraz to i owo (2012). Wier­sze pisa­ne z per­spek­ty­wy koń­ca, wier­sze o spra­wach osta­tecz­nych, o tym, co waż­ne i naj­waż­niej­sze.

Zda­niem Toma­sza Kun­za: „W ele­gij­nym żegna­niu się ze świa­tem wybrzmie­wa wyraź­nie wola odcię­cia się od jało­we­go i wyja­ła­wia­ją­ce­go zgieł­ku świa­ta – wyra­żo­na wprost w tytu­ło­wym utwo­rze tomu – a tak­że wątek zagu­bie­nia, w przej­mu­ją­cy spo­sób dają­cy o sobie znać w otwie­ra­ją­cym książ­kę wier­szu i w meta­fo­rach zagu­bio­ne­go cza­su i zagu­bio­ne­go Boga, któ­re­go poeta nie potra­fi oca­lić od nie­ist­nie­nia”.

W liczą­cej 40 stron książ­ce zna­la­zły się tak­że trzy tek­sty napi­sa­ne dla mał­żon­ki, Pani Wie­sła­wy. Tych trzech oso­bi­stych liry­ków powścią­gli­wy w uczu­ciach autor nie ogło­sił za swo­je­go życia. Uczy­ni­ła to dopie­ro po jego śmier­ci Pani Wie­sła­wa. War­to tak­że zwró­cić uwa­gę na dwa utwo­ry („w mło­do­ści” i „*** [Wit­ka­cy uwa­żał dotyk…]”), któ­re, jak pisze Jan Sto­lar­czyk, „są notat­ka­mi do nie­na­pi­sa­ne­go wier­sza o doty­ku i innych zmy­słach”.

„Dopie­ro w tych kil­ku­na­stu roz­pro­szo­nych wier­szach, pisa­nych w ostat­nim okre­sie życia, Róże­wicz zda­je się zaspo­ka­jać ocze­ki­wa­nie wyra­ża­ne przez tak wie­lu kry­ty­ków w odnie­sie­niu do jego póź­nej twór­czo­ści” – doda­je Tomasz Kunz. – „Wyda­je się – naresz­cie! – ‘dora­stać’ do wize­run­ku Sta­re­go Poety, któ­ry – zamiast gor­szyć rubasz­ny­mi żar­ta­mi i kar­ko­łom­ny­mi saty­ra­mi – przy­bie­ra pasu­ją­cy do jego wie­ku, pełen wyro­zu­mia­łej akcep­ta­cji ton kon­tem­pla­cyj­ny, żegna­jąc się ze świa­tem w spo­sób sto­sow­ny dla Sta­re­go Mistrza”.

Tade­usz Róże­wicz uro­dził się 9 paź­dzier­ni­ka 1921 roku w Radom­sku. Debiu­to­wał przed woj­ną w mie­sięcz­ni­ku soda­li­cji mariań­skiej „Pod zna­kiem Marii” i ogól­no­pol­skim piśmie mło­dzie­ży „Czer­wo­ne Tar­cze”. Praw­dzi­wy debiut poetyc­ki (tom Nie­po­kój), któ­rym doj­rza­le wszedł do lite­ra­tu­ry, uka­zał się w roku 1947. W kolej­nych latach uka­zy­wa­ły się zbio­ry poezji, potem pro­zy, wresz­cie zosta­ły wysta­wio­ne licz­ne dra­ma­ty Róże­wi­cza. Jego utwo­ry opu­bli­ko­wa­no w 50 języ­kach.

Był lau­re­atem licz­nych pol­skich oraz świa­to­wych nagród arty­stycz­nych, a tak­że dok­to­rem hono­ris cau­sa dzie­wię­ciu pol­skich uczel­ni. Od 2007 roku aż do śmier­ci poety w 2014 roku Biu­ro Lite­rac­kie sta­ło się domem wydaw­ni­czym Tade­usza Róże­wi­cza. Do tej pory uka­za­ło się tu 12 tomów z poezją, pro­zą, wywia­da­mi oraz książ­ka z wier­sza­mi jemu dedy­ko­wa­ny­mi i z inter­pre­ta­cja­mi jego poezji pt. Dorze­cze Róże­wi­cza wraz z fil­mem autor­stwa Artu­ra Bursz­ty i Jolan­ty Kowal­skiej. Na paź­dzier­nik wydaw­nic­two zapo­wia­da jesz­cze jed­ną, spe­cjal­ną książ­kę auto­ra.

Zamów książ­kę

Inne książ­ki Auto­ra

Inne pre­mie­ry Biu­ra Lite­rac­kie­go