William CARLOS WILLIAMS: Spóźniony śpiewak

Po 10 latach od pre­mie­ry w Biu­rze Lite­rac­kim uka­zu­je się wzno­wie­nie książ­ki Spóź­nio­ny śpie­wak jed­ne­go z naj­więk­szych nowa­to­rów poezji anglo­sa­skiej XX wie­ku Wil­lia­ma Car­lo­sa Wil­liam­sa w tłu­ma­cze­niu Julii Har­twig. Kul­to­wa poezja auto­ra poema­tu Pater­son sta­ła się m.in. inspi­ra­cją fil­mu Jima Jar­mu­scha pod tym samym tytu­łem.

Po 10 latach od pre­mie­ry w Biu­rze Lite­rac­kim uka­zu­je się wzno­wie­nie książ­ki Spóź­nio­ny śpie­wak jed­ne­go z naj­więk­szych nowa­to­rów poezji anglo­sa­skiej XX wie­ku Wil­lia­ma Car­lo­sa Wil­liam­sa w tłu­ma­cze­niu Julii Har­twig. Kul­to­wa poezja auto­ra poema­tu Pater­son sta­ła się m.in. inspi­ra­cją fil­mu Jima Jar­mu­scha pod tym samym tytu­łem.

Zda­niem Jac­ka Guto­ro­wa „Wil­liams w odczy­ta­niu Julii Har­twig to poeta wyci­szo­nej, wywa­żo­nej, pre­cy­zyj­nej fra­zy, ktoś liczą­cy się ze sło­wa­mi, wier­nie odda­ją­cy deta­le ota­cza­ją­ce­go świa­ta”. „Liry­ki Wil­liam­sa to skrom­nie opa­ko­wa­ne pre­zen­ty. A w środ­ku skar­by: nie­zo­bo­wią­zu­ją­co pięk­ne” – doda­je Julia Fie­dor­czuk.

Wil­liams jako jeden z pierw­szych usank­cjo­no­wał este­ty­kę brzy­do­ty i poety­kę kon­kre­tu, któ­re póź­niej ode­gra­ły tak waż­ną rolę we współ­cze­snej sztu­ce. Dzię­ki awan­gar­do­we­mu podej­ściu, zbli­ża­ją­ce­mu wier­sze do malar­stwa abs­trak­cyj­ne­go, poeta wpro­wa­dza deta­le dnia codzien­ne­go w stan roze­dr­ga­nej nie­zwy­kło­ści.

W roz­mo­wie publi­ko­wa­nej w biBLio­te­ce Julia Har­twig przy­zna­je: „W Wil­liam­sie naj­pięk­niej­sze jest to, że na rze­czach jego ogląd świa­ta się nie koń­czy. Poka­zu­je on, jak dale­ka jest per­spek­ty­wa tego, co widzial­ne, i jakie są w nim zaso­by poezji. Spór mię­dzy piew­ca­mi idei i piew­ca­mi rze­czy jest spo­rem odwiecz­nym i trwa do dziś, w posta­ciach zastęp­czych”.

W posło­wiu do książ­ki tłu­macz­ka pisze też: „Poezja Wil­liam­sa jest otwar­ta, czy­tel­na, opar­ta na widzial­nym kon­kre­cie, uni­ka­ją­ca ide­owych spe­ku­la­cji. Obcy jest jej jaki­kol­wiek przy­po­chleb­ny este­tyzm, co wię­cej, włą­cza w obszar swo­je­go widze­nia codzien­ną brzy­do­tę i ubó­stwo, doko­nu­jąc w ten spo­sób ich nobi­li­ta­cji poprzez sztu­kę, nie uni­ka też dosad­no­ści, cza­sem nawet obsce­nicz­no­ści”.

Wil­liam Car­los Wil­liams (1883–1963) – stu­dio­wał w Gene­wie, Pary­żu, Lip­sku i Nowym Jor­ku. Rów­no­le­gle z karie­rą lite­rac­ką pro­wa­dził prak­ty­kę lekar­ską w rodzin­nym mie­ście. Publi­ko­wał opo­wia­da­nia, dra­ma­ty, powie­ści i ese­je. Poetry Socie­ty of Ame­ri­ca przy­zna­je pre­sti­żo­wą nagro­dę jego imie­nia.

Julia Har­twig (1921–2017) – poet­ka, ese­ist­ka i tłu­macz­ka. Wie­lo­krot­nie nagra­dza­na. Otrzy­ma­ła m.in. Nagro­dę Mini­stra Kul­tu­ry za cało­kształt twór­czo­ści oraz Nagro­dę Wiel­kiej Fun­da­cji Kul­tu­ry, Medal Glo­ria Artis, a tak­że Krzyż Ofi­cer­ski Orde­ru Odro­dze­nia Pol­ski. W 2003 roku powstał film doku­men­tal­ny pt.: Ułam­ki codzien­no­ści. Julia Har­twig.