Zapowiedź z Biura / Antonina TOSIEK: storytelling

Pierw­szą w nowym roku pre­mie­rą, sta­no­wią­cą zwień­cze­nie jed­ne­go z pro­jek­tów wydaw­ni­czych Biu­ra Lite­rac­kie­go reali­zo­wa­nych w ramach festi­wa­lu Sta­cja Lite­ra­tu­ra 25, będzie debiut poetyc­ki Anto­ni­ny Tosiek sto­ry­tel­ling. Autor­ka uro­dzi­ła się w Pozna­niu w 1996 roku i jest lau­re­at­ką pro­jek­tu „Połów. Poetyc­kie debiu­ty 2018”.

Pierw­szą w nowym roku pre­mie­rą, sta­no­wią­cą zwień­cze­nie jed­ne­go z pro­jek­tów wydaw­ni­czych Biu­ra Lite­rac­kie­go reali­zo­wa­nych w ramach festi­wa­lu Sta­cja Lite­ra­tu­ra 25, będzie debiut poetyc­ki Anto­ni­ny Tosiek sto­ry­tel­ling. Autor­ka uro­dzi­ła się w Pozna­niu w 1996 roku i jest lau­re­at­ką pro­jek­tu „Połów. Poetyc­kie debiu­ty 2018”. Tosiek to stu­dent­ka ostat­nie­go roku filo­lo­gii pol­skiej na Uni­wer­sy­te­cie im. Ada­ma Mic­kie­wi­cza, absol­went­ka Stu­dium Aktor­skie­go STA, a tak­że instruk­tor­ka zajęć teatral­nych dla mło­dzie­ży oraz kry­tycz­ka teatral­na. Zaj­mu­je się XX-wiecz­ną dia­ry­sty­ką ludo­wą oraz zagad­nie­nia­mi doty­czą­cy­mi toż­sa­mo­ści pogra­nicz­nych.

W debiu­tanc­kim sto­ry­tel­lin­gu będą śpie­wa­ne pio­sen­ki, ale bez zatę­chłych stro­jów ludo­wych, bez stroj­nych fal­ban. Tu będzie pro­wa­dzo­na opo­wieść, któ­ra nie da się wci­snąć w cepe­liow­skie ramy ani sprze­dać na stra­ga­nie eko­rę­ko­dzie­ła. Tu zosta­nie zgłę­bio­na kwe­stia chłop­skiej i post­chłop­skiej toż­sa­mo­ści. Tu zoba­czy­my zma­ga­nia z trau­mą kla­so­wą, jakich w pol­skiej poezji naj­now­szej nie zazna­no. Tu będą gada­ne i słu­cha­ne świa­dec­twa istot, któ­re – uwi­kła­ne w mecha­ni­zmy pod­le­gło­ści – czę­sto gło­su nie mają. Tu reflek­sja femi­ni­stycz­na połą­czy się z eko­po­etyc­ką – i obie zmie­rzą się z groź­bą ska­pi­ta­li­zo­wa­nia opo­wie­ści.

Na pyta­nie o źró­dła swo­jej poezji Tosiek dekla­ru­je: „Fascy­nu­ją mnie wszel­kie obrzę­dy reli­gij­ne i kul­ty­wo­wa­ne zwy­cza­je zwią­za­ne z prze­są­da­mi czy wie­rze­nia­mi z pogra­ni­cza mito­lo­gii sło­wiań­skiej”. I doda­je: „Moja bab­cia pocho­dzi z Kre­sów i cza­sem sto­su­ję jej spe­cy­ficz­ną, cha­rak­te­ry­stycz­ną skład­nię. Pod­kra­dam szyk zdań i ich śpiew­ność. Ale samo języ­ko­we two­rzy­wo jest moją waria­cją na jego temat. Sta­ram się fil­tro­wać ten świat przez język, któ­ry nazy­wa mnie samą i rze­czy­wi­stość dooko­ła mnie”.

„Tosiek nie poucza, nie mora­li­zu­je, nie oce­nia swo­ich boha­te­rów, któ­rzy żyjąc zgod­nie z ryt­mem pór dnia i nocy oraz roku, z poko­le­nia na poko­le­nie prze­ka­zu­ją sobie cały wachlarz rytu­ałów budu­ją­cych wewnętrz­ną wspól­no­tę i usta­na­wia­ją­cych jej hie­rar­chie” – pisał przy oka­zji alma­na­chu Połów, Poetyc­kie debiu­ty 2018 Dawid Mate­usz. „Chce uwraż­li­wić czy­tel­ni­ka na ten świat, pomóc go mu zro­zu­mieć i ostrzec przez zbyt pochop­nym oce­nia­niem boha­te­rów jej opo­wie­ści. Uświa­da­mia nam (…) zanie­dba­nia ‒ poka­zu­je nam, kogo zosta­wi­li­śmy zupeł­nie same­mu sobie”.