Zapowiedź z Biura / Julian ROSIŃSKI: streszczenie pieśni

W pierw­szy dzień wio­sny 2022 roku Biu­ro Lite­rac­kie zapre­zen­tu­je już trzy­dzie­stą dru­gą debiu­tanc­ką książ­kę poetyc­ką. Tym razem będzie to tom stresz­cze­nie pie­śni pocho­dzą­ce­go z war­szaw­skie­go Tar­cho­mi­na dwu­dzie­sto­jed­no­let­nie­go Julia­na Rosiń­skie­go, któ­ry został wyróż­nio­ny w ubie­gło­rocz­nej pra­cow­ni „Pierw­sza książ­ka wier­szem”. 

W pierw­szy dzień wio­sny 2022 roku Biu­ro Lite­rac­kie zapre­zen­tu­je już trzy­dzie­stą dru­gą debiu­tanc­ką książ­kę poetyc­ką. Tym razem będzie to tom stresz­cze­nie pie­śni pocho­dzą­ce­go z war­szaw­skie­go Tar­cho­mi­na dwu­dzie­sto­jed­no­let­nie­go Julia­na Rosiń­skie­go, któ­ry został wyróż­nio­ny w ubie­gło­rocz­nej pra­cow­ni „Pierw­sza książ­ka wier­szem”. „Wier­sze spra­wia­ją­ce wra­że­nie nota­tek zapi­sa­nych od nie­chce­nia na tele­fo­nie. Do nicze­go nie sta­ra­ją się prze­ko­nać, nicze­go nie chcą udo­wod­nić. Za spra­wą swo­jej nie­sły­cha­nej lek­ko­ści zosta­wia­ją czy­tel­ni­ka bez­rad­ne­go, rzu­ca­ją go w sam śro­dek nie­zba­da­nych prze­strze­ni, a wte­dy ów uświa­da­mia sobie, że wła­śnie otrzy­mał wszyst­ko naj­lep­sze, co mógł otrzy­mać od wier­sza pol­skie­go”.

Tak w alma­na­chu Połów. Poetyc­kie debiu­ty 2020 o tek­stach Rosiń­skie­go pisał Dawid Mate­usz. Jakub Skur­tys w pierw­szej recen­zji pod­kre­ślał: „w dobie odbi­ja­nia się począt­ku­ją­cych twór­ców od naj­waż­niej­szych wydaw­ców, wie­lo­let­nie­go szli­fo­wa­nia poetyk i prze­strze­lo­nych debiu­tów samiz­da­to­wych może­my liczyć na mło­dych, genial­nych twór­ców”. I doda­wał dalej: „Wszyst­ko jest niby zawie­szo­ne na pew­nym kon­cep­cie, na jakimś led­wie wyczu­wal­nym ste­la­żu (cza­sem tytu­ło­wym, cza­sem zary­so­wa­nym w pierw­szych wer­sach), ale w rze­czy­wi­sto­ści kolej­ne sko­ja­rze­nia prze­cho­dzą w sie­bie, uru­cha­mia­ją nowe obra­zy i cał­kiem nie­zo­bo­wią­zu­ją­co wpra­wia­ją w ruch nie­zna­ne dotąd reje­stry i pola seman­tycz­ne”.

Jaka będzie pierw­sza książ­ka Rosiń­skie­go? Nie­co świa­tła rzu­ca na nią redak­tor tomu Dawid Mate­usz: „zasko­cze­ni będą, któ­rzy po debiu­cie Rosiń­skie­go spo­dzie­wa­ją się głów­nie grep­su, żar­tu, czy wedle okre­śle­nia same­go auto­ra „poło­wicz­ne­go wyje­ba­nia”. Zasko­cze­ni będą tym bar­dziej, kie­dy odnaj­dą, w miło­snych wier­szach w tym tomie, cohe­now­ską wrecz wraż­li­wość. Sala­mun? Oczy­wi­ście, Sala­mun z pew­no­ścią jest tu zapal­ni­kiem, fascy­na­cją, do któ­rej autor stresz­cze­nia pie­śni przy­zna­je się wszem i wobec. Jed­nak był­bym ostroż­ny z pro­stym ety­kie­to­wa­niem – język dys­po­nu­je Rosiń­skim w dużo szer­szych reje­strach. Pasmo tej poezji jest niczym auto­stra­da, lecz nie z tych euro­pej­skich, to kil­ku­na­sto­pa­smów­ka, a poszcze­gól­ne wier­sze zagar­nia­ją je wszyst­kie. W osta­tecz­nym roz­ra­chun­ku, Julek Rosiń­ski jest bowiem jed­nym z naj­bar­dziej uta­len­to­wa­nych poetów, z jaki­mi mia­łem przy­jem­ność pra­co­wać”.