Zapowiedź z Biura / Karolina KAPUSTA: fuzja bordo

Książ­ko­wy debiut numer czter­dzie­ści sześć w Biu­rze Lite­rac­kim to fuzja bor­do uro­dzo­nej we Wro­cła­wiu i obec­nie tam miesz­ka­ją­cej Karo­li­ny Kapu­sty. Autor­ka to lau­re­at­ka 15. edy­cji Poło­wu i Pierw­szej książ­ki wier­szem 2022, na co dzień jest zwią­za­na z ani­ma­cją kul­tu­ry, mar­ke­tin­giem oraz PR. „W obli­czu róż­nych zawi­ro­wań na świe­cie zada­ję sobie pyta­nie o sens poezji w ogó­le. Z pew­no­ści i kon­kre­tu, co chcę i jak chcę, wró­ci­łam do punk­tu pod tytu­łem ‘nie wiem’. Jest w tej książ­ce spoj­rze­nie na ból, sprze­ciw wobec męczą­ce­go, eks­pan­syw­ne­go, medial­ne­go dys­kur­su mala­dycz­ne­go, fety­szy­za­cji cier­pie­nia i twór­czej nade­kspre­sji, powszech­ne­go nar­cy­zmu i kul­tu eks­hi­bi­cjo­ni­stycz­ne­go arty­sty” – mówi o swo­jej książ­ce autor­ka.

Książ­ko­wy debiut numer czter­dzie­ści sześć w Biu­rze Lite­rac­kim to fuzja bor­do uro­dzo­nej we Wro­cła­wiu i obec­nie tam miesz­ka­ją­cej Karo­li­ny Kapu­sty. Autor­ka to lau­re­at­ka 15. edy­cji Poło­wu i Pierw­szej książ­ki wier­szem 2022, na co dzień jest zwią­za­na z ani­ma­cją kul­tu­ry, mar­ke­tin­giem oraz PR. „W obli­czu róż­nych zawi­ro­wań na świe­cie zada­ję sobie pyta­nie o sens poezji w ogó­le. Z pew­no­ści i kon­kre­tu, co chcę i jak chcę, wró­ci­łam do punk­tu pod tytu­łem ‘nie wiem’. Jest w tej książ­ce spoj­rze­nie na ból, sprze­ciw wobec męczą­ce­go, eks­pan­syw­ne­go, medial­ne­go dys­kur­su mala­dycz­ne­go, fety­szy­za­cji cier­pie­nia i twór­czej nade­kspre­sji, powszech­ne­go nar­cy­zmu i kul­tu eks­hi­bi­cjo­ni­stycz­ne­go arty­sty” – mówi o swo­jej książ­ce autor­ka.

Pod­sta­wą fuzji bor­do są wier­sze, któ­re tra­fi­ły do alma­na­chu Połów. Poetyc­kie debiu­ty 2020. Tak o nich wów­czas pisał Dawid Mate­usz: „W zbio­rze tym nie ma miej­sca na uża­la­nie się, fety­szy­za­cję cier­pie­nia, a zwra­ca naszą uwa­gę przede wszyst­kim kli­nicz­na wręcz pre­cy­zja, z jaką autor­ka doko­nu­je wiwi­sek­cji na orga­ni­zmie wier­sza. Nie znaj­dzie­my tu kwie­ci­stych opi­sów bólu, raczej skru­pu­lat­ne ruchy skal­pe­la na mini­ma­li­stycz­nej for­mie. Kapu­sta nie tyl­ko nie fety­szy­zu­je cier­pie­nia, ona – i to odróż­nia tę pro­po­zy­cję od wie­lu pozor­nie podob­nych – nor­ma­li­zu­je fizycz­ny i psy­chicz­ny ból zwią­za­ny z cho­ro­bą, zupeł­nie jak­by mówi­ła nam: hej, w moim cier­pie­niu nie ma nic wyjąt­ko­we­go, to może spo­tkać każ­de­go, każ­dą z was. To wspól­no­ta doświad­cza­nia, a nie indy­wi­du­al­ne cier­pie­nie, czy­ni tę spra­wę i ten temat wyjąt­ko­wy­mi i waż­ny­mi”.

W roz­mo­wie prze­pro­wa­dzo­nej przez Sarę Akram tak autor­ka pisa­ła o swo­im podej­ściu do lite­ra­tu­ry: „Wolę nie dopo­wie­dzieć, niż prze­ga­dać, choć oczy­wi­ście naj­le­piej napi­sać coś w sam raz. Nie chcę przy­tło­czyć, dookre­ślać ani przy­sy­pać tek­stu zbęd­no­ścia­mi. Wolę wiersz uchro­nić od róż­nych nad­dat­ków. Ja w ogó­le jestem dość pedan­tycz­na i lubię porzą­dek. Na przy­kład bar­dzo lubię sprzą­tać. Tak jak wyrzu­cam rupie­cie i pozby­wam się sta­rych ciu­chów, tak w tek­stach wywa­lam sło­wa. Dokład­nie tak samo, kie­dy robię miej­sce na pół­kach, żeby nie stra­cić ksią­żek z pola widze­nia i nie zapo­mi­nać, że je mam, tak zosta­wiam wokół pew­nych fraz wię­cej prze­strze­ni, by mogły w peł­ni wybrzmieć. Jak za dużo się dzie­je wokół waż­nych słów, to jest hałas, ich moc się gubi. No i wte­dy szko­da”.

To już trze­ci debiut poetyc­ki przy­go­to­wa­ny na przy­szło­rocz­ny Trans­Port Lite­rac­ki 28 (po wyda­nym w listo­pa­dzie tomie cierp­kie Mar­le­ny Nie­miec i zapo­wie­dzia­nym zbio­rze ruń Klau­dii Piesz­czoch). W prze­szło­ści Biu­ro Lite­rac­kie publi­ko­wa­ło rocz­nie jed­ną, mak­sy­mal­nie dwie książ­ki nowych auto­rek i auto­rów. Z cza­sem jed­nak misja wspie­ra­nia począt­ku­ją­cych osób nabra­ła roz­pę­du. Koń­czą­cy się wła­śnie 2022 rok jest pod tym wzglę­dem zno­wu wyjąt­ko­wy – uka­za­ło się aż pięć debiu­tanc­kich ksią­żek: Tom­ka Gro­mad­ki (Komu­nizm, gów­no i może cię kocham), Marii Krzyw­dy (Wszyst­ko dobrze), Mar­le­ny Nie­miec (cierp­kie), Jul­ka Rosiń­skie­go (stresz­cze­nie pie­śni) i Jaku­ba Wiśniew­skie­go (Myja).