Zapowiedź z Biura / Klaudia PIESZCZOCH: ruń

Debiut Klau­dii Piesz­czoch ruń będzie pierw­szą książ­ką Biu­ra Lite­rac­kie­go w 2023 roku. Pre­mie­ra już 7 stycz­nia.

Debiut Klau­dii Piesz­czoch ruń będzie pierw­szą książ­ką Biu­ra Lite­rac­kie­go w 2023 roku. Pre­mie­ra już 7 stycz­nia. To książ­ka o uby­wa­niu i poszu­ki­wa­niu dzi­ko­ści, tęsk­no­cie za nią oraz pró­bach jej przy­wra­ca­nia. Podob­nie jak naszej pla­ne­cie, każ­de­mu z nas gro­zi postę­pu­ją­cy zanik dzi­kich, nie­kon­tro­lo­wa­nych przez niko­go obsza­rów. Każ­dy czło­wiek jest nie­ustan­nie pod­da­wa­ny pro­ce­som uła­dza­nia, poskra­mia­nia i eks­plo­ata­cji, wszy­scy dozna­je­my wyci­nek i kar­czo­wa­nia kolej­nych prze­strze­ni na tere­ny użyt­ko­we, upraw­ne.

W swo­ich wier­szach poet­ka opi­su­je rze­czy­wi­stość w ska­li makro i mikro z per­spek­ty­wy pod­mio­tu wyco­fa­ne­go, zdy­stan­so­wa­ne­go, choć uwraż­li­wio­ne­go na wszyst­kie prze­ja­wy prze­mo­cy (tak w rela­cjach mię­dzy isto­ta­mi, jak i w podej­ściu czło­wie­ka do natu­ry). Ta „scho­wa­na” pozy­cja pozwa­la jej na spoj­rze­nie wie­lo­war­stwo­we, róż­no­aspek­to­we. Moż­na powie­dzieć, że jest to pisa­nie stra­ty­gra­ficz­ne, tym bar­dziej że każ­dy z tek­stów Piesz­czoch zawie­ra w sobie zara­zem ewo­lu­cyj­ną, rdzen­ną prze­szłość, dyna­micz­nie uchwy­co­ną teraź­niej­szość i kata­stro­fal­ną przy­szłość, któ­ra zaczy­na roz­gry­wać się na naszych oczach. Poet­ka nie posłu­gu­je się jed­nak chwy­tli­wy­mi kli­sza­mi pop-post­hu­ma­ni­zmu, prze­ciw­nie – jej eko­kry­tycz­na reflek­sja to zagłę­bia­nie się, war­stwa po war­stwie, w twar­dą, lecz żyzną gle­bę języ­ka.

Klau­dia Piesz­czoch jest autor­ką wier­szy, opo­wia­dań oraz prze­kła­dów lite­rac­kich z języ­ka hisz­pań­skie­go. Publi­ko­wa­ła w anto­lo­giach poetyc­kich i pro­za­tor­skich oraz cza­so­pi­smach (m.in. Wizjach, Fabu­la­riach, Kon­ten­cie, Dro­bia­zgach). To tak­że lau­re­at­ka pro­jek­tu Połów. Poetyc­kie debiu­ty 2019. Przy oka­zji publi­ka­cji w alma­na­chu Dawid Mate­usz tak pisał o jej twór­czo­ści: „Uważ­ność w obser­wa­cji, wyczu­le­nie na szcze­gół i swo­iste mikro­prze­su­nię­cia nada­ją tej poezji wyjąt­ko­wy cha­rak­ter. Nie jest to chy­ba kolek­cjo­no­wa­nie dro­bin, bar­dziej zbie­rac­two. Zupeł­nie jak­by coś się tutaj wyda­rzy­ło”.

I doda­je dalej: „Prze­szła pierw­sza fala, dru­ga i kolej­ne, aż wszy­scy wyszli, zapa­dła cisza i w tym momen­cie poja­wia się ona, któ­ra z tego, co nie zosta­ło przez niko­go zabra­ne, two­rzy swo­ją opo­wieść. Ja to kupu­ję, chy­ba przede wszyst­kim ze wzglę­du na ujmu­ją­cą poko­rę, któ­ra towa­rzy­szy tej pra­cy twór­czej i jej isto­cie; pra­cy owo­cu­ją­cej wier­sza­mi, któ­re nie­ła­two osa­dzić w jakiejś wio­dą­cej tra­dy­cji lite­rac­kiej, a któ­re z pew­no­ścią zasłu­gu­ją na czy­tel­ni­czą i kry­tycz­ną uwa­gę, choć­by tego rodza­ju i ska­li, jakie sama autor­ka nam ser­wu­je”.