Zapowiedź z Biura / Roman HONET: żal, może on

Już 17 paź­dzier­ni­ka pre­mie­ra wycze­ki­wa­nej książ­ki lau­re­ata Nagro­dy im. Wisła­wy Szym­bor­skiej Roma­na Hone­ta.

Już 17 paź­dzier­ni­ka pre­mie­ra wycze­ki­wa­nej książ­ki lau­re­ata Nagro­dy im. Wisła­wy Szym­bor­skiej Roma­na Hone­ta. żal, może on to ponad trzy­dzie­ści wier­szy tego uzna­ne­go poety. Honet powra­ca z tomem łączą­cym naj­lep­sze i naj­bar­dziej cha­rak­te­ry­stycz­ne cechy jego twór­czo­ści ze świe­żą i dotkli­wą fra­zą. Jej pre­cy­zja na nowo otwie­ra powta­rza­ją­ce się w tej poezji tema­ty, takie jak miłość, śmier­tel­ność i utra­ta, a wiersz zawsze balan­su­je na gra­ni­cy tego, co nie­wy­ra­żal­ne.

Pod­miot wier­szy jest w nie­ustan­nym sta­nie czu­wa­nia – sta­je się medium, przez któ­re prze­ni­ka inten­syw­ność życia i śmier­ci. Jak zauwa­ża Prze­my­sław Rojek, w poezji Hone­ta: „doko­nu­je się powrót żywio­łu poetyc­ko­ści w jego naj­bar­dziej pod­sta­wo­wym sen­sie – jako cze­goś, co wyra­sta z sza­cun­ku wobec zapo­zna­nej, wznio­słej zgro­zy życia”. Język, w całym swym bogac­twie i mrocz­nym, sur­re­al­nym obra­zo­wa­niu, pośred­ni­czy mię­dzy świa­ta­mi, zagęsz­cza i inten­sy­fi­ku­je doświad­cze­nie.

Rojek, cha­rak­te­ry­zu­jąc poezję Hone­ta, pod­kre­śla, że: „pier­wot­ny, magicz­ny, per­for­ma­tyw­ny, usta­na­wia­ją­cy język jego poezji nie wyra­sta z pra­gnie­nia prze­ciw­sta­wie­nia nico­ści tego, co pamię­ta­ne; on jest cele­brą pogo­dze­nia z zapo­mnie­niem, osta­tecz­ną figu­rą śmier­tel­ne­go (…) zani­ku. (…) cho­dzi nie o odtwa­rza­nie, a o stwarzanie/wytwarzanie, o zapro­po­no­wa­nie cze­goś istot­nie nowe­go w miej­sce cze­goś sta­re­go – ‘sta­re­go’ w sen­sie dosłow­nym, czy­li cie­le­śnie zaświad­cza­ją­ce­go o prze­mo­cy cza­su”.

Do tej reko­men­da­cji war­to dołą­czyć sło­wa Mag­da­le­ny Rabi­zo-Birek: „Poecie zale­ży przede wszyst­kim na two­rze­niu efek­tów tajem­ni­cy, potę­go­wa­niu mocy wier­sza, któ­ry ma nie tyle dawać pożyw­kę do myśle­nia (…), co przede wszyst­kim dzia­łać na podo­bień­stwo magii – wpły­wać na emo­cje, instynk­ty, drą­żyć wyobraź­nię, naru­szać ska­mie­nie­li­ny tru­ją­cych ide­olo­gii i ogar­niać sobą jak naj­wię­cej prze­strze­ni ludz­kie­go doświad­cze­nia, tak­że tych, któ­re są sła­bo wyra­żal­ne”.

Roman Honet jest poetą, auto­rem tomów: ali­cja, Pój­dziesz synu do pie­kła, ser­ce, baw się, pią­te kró­le­stwo, świat był mój, ciche psy oraz wybo­rów wier­szy: moja i roz­mo­wa trwa dalej. Lau­re­at Nagro­dy im. Wisła­wy Szym­bor­skiej. Jego utwo­ry były tłu­ma­czo­ne m.in. na cze­ski, hisz­pań­ski, litew­ski, nie­miec­ki, nor­we­ski, sło­weń­ski, angiel­ski, rosyj­ski, ukra­iń­ski i serb­ski. Redak­tor anto­lo­gii Poeci na nowy wiek, współ­re­dak­tor Anto­lo­gii nowej poezji pol­skiej 1990–2000.