Zimowe królestwo Larkina w przekładzie Dehnela

Zimo­we kró­le­stwo Phi­li­pa Lar­ki­na, dru­ga i ostat­nia w dorob­ku poety powieść, pier­wot­nie opu­bli­ko­wa­na w 1947 roku, już nie­ba­wem uka­że się w Biu­rze Lite­rac­kim w prze­kła­dzie Jac­ka Deh­ne­la. Pro­za auto­ra Wyso­kich okien zosta­nie wyda­na w ramach serii „Kla­sy­ka z Euro­py”, któ­ra przy­nio­sła już pol­skim czy­tel­ni­kom tłu­ma­cze­nia utwo­rów m.in. Henry’ego Gre­ena, Jame­sa Joyce’a, Ray­mon­da Quene­au i Natha­lie Sar­rau­te.

Prze­kład Lar­ki­now­skiej pro­zy A Girl in Win­ter, poprze­dzo­ny wyda­nym w 2008 roku tomem Zebra­ne, na któ­ry zło­ży­ły się tłu­ma­cze­nia trzech naj­waż­niej­szych ksią­żek z wier­sza­mi poety – Mniej oszu­ka­nych, Wese­la w Zie­lo­ne Świąt­ki oraz Wyso­kich okien – sta­no­wi kon­ty­nu­ację fascy­na­cji Deh­ne­la poetą z Hull, któ­ry jest jed­ną z jego naj­więk­szych „czy­tel­ni­czych miło­ści”, ale też bez wąt­pie­nia nale­ży do naj­cie­kaw­szych pisa­rzy dwu­dzie­sto­wiecz­nej lite­ra­tu­ry anglo­ję­zycz­nej.

Powieść zapo­wia­da­na jest pod zmie­nio­nym wzglę­dem wyda­nia ory­gi­nal­ne­go tytu­łem, pozo­sta­ją­cym jed­nak w zgo­dzie z inten­cją same­go auto­ra. Poeta wspo­mi­nał w jed­nym z wywia­dów, że o swo­jej powie­ści myśli nie­zmien­nie jako o Zimo­wym kró­le­stwie (King­dom of Win­ter). Mło­dy Lar­kin, zale­d­wie dwu­dzie­sto­pię­cio­let­ni, uległ jed­nak namo­wom wydaw­cy, któ­ry narzu­cił mu nowy tytuł książ­ki, uwa­ża­jąc, że dzię­ki nie­mu ta będzie się lepiej sprze­da­wa­ła.

A Girl in Win­ter opo­wia­da o Kathe­ri­ne Lind, asy­stent­ce w pro­win­cjo­nal­nej angiel­skiej biblio­te­ce, a wła­ści­wie o jed­nym dniu z jej życia. Boha­ter­ka, odpro­wa­dza­jąc do domu kole­żan­kę z pra­cy, cier­pią­cą z powo­du bólu zęba, przy­wo­łu­je w pamię­ci m.in. moment swo­je­go pierw­sze­go przy­jaz­du do Anglii, kore­spon­den­cję i rela­cję, jaka łączy­ła ją z Rober­tem Fen­ne­lem, nie­spo­dzie­wa­nie powra­ca­ją­cym z fron­tu daw­nym zna­jo­mym.

Zimo­we kró­le­stwo to opo­wieść o wygna­niu, o utra­cie nie­win­no­ści, o trwa­ją­cej woj­nie i małym angiel­skim mia­stecz­ku, któ­re Lar­kin oglą­da swo­im nie­zwy­kle pre­cy­zyj­nym, chłod­nym okiem poety. Pocho­dze­nie i wcze­śniej­sze losy głów­nej boha­ter­ki z roz­my­słem pozo­sta­ją nie­do­okre­ślo­ne, spra­wia­jąc wra­że­nie, że nar­ra­tor chro­ni ją przed kimś lub przed czymś, ale jed­no­cze­śnie roz­sie­wa po całej powie­ści tro­py, któ­re pozwa­la­ją czy­tel­ni­ko­wi dopo­wie­dzieć histo­rię i zro­zu­mieć jego moty­wa­cję.

Lar­ki­now­skie Zimo­we kró­le­stwo sta­no­wi dru­gą część tego, co autor „Mniej oszu­ka­nych” pla­no­wał jako skła­da­ją­cy się z trzech utwo­rów pro­zą cykl powie­ścio­wy. Ostat­nie­go utwo­ru tego cyklu, nad któ­rym pra­co­wał inten­syw­nie przez pięć lat, nigdy nie ukoń­czył. Dopie­ro na począt­ku XXI wie­ku angiel­ski wydaw­ca zebrał i opu­bli­ko­wał wszyst­kie nie­dru­ko­wa­ne do tej pory frag­men­ty pro­za­tor­skie Lar­ki­na, w tym m.in. szki­ce dwóch kolej­nych powie­ści.

Frag­men­ty pre­mie­ro­we­go prze­kła­du Jac­ka Deh­ne­la zna­leźć moż­na w biBLio­te­ce w por­ta­lu biuroliterackie.pl. Pre­mie­ra Zimo­we­go kró­le­stwa, finan­so­wa­ne­go w ramach unij­ne­go pro­gra­mu Kre­atyw­na Euro­pa, oczy­wi­ście zimą!