Luksusowo obszerny i bardzo ciekawy, świetnie przygodowy w lekturze. Mocna, doskonale urozmaicona antologia. Bardzo będę chciał mieć tę książkę i pod ręką, i na półce.

100 wierszy polskich stosownej długości to niewiarygodna książka, która równie dobrze może posłużyć jako przegląd wszystkich najważniejszych zjawisk polskiej poezji ostatnich dekad. Czytając ją mamy możliwość zobaczyć, że te wszystkie iluzorycznie odrębne od siebie fenomeny w istocie wciąż ze sobą korespondują, nawzajem warunkują swe istnienie i dopełniają się. Zdecydowanie wątpliwe jest, aby komukolwiek udało się powtórzyć taki sukces i mogła ukazać się książka równie spójna, pełna poetyckich zwrotów akcji i stwarzająca na swoich kartach niezliczoną ilość okazji dla czytelnika na uświadomienie sobie niemożliwości objęcia zmysłami piękna tkwiącego w tym, co tworzą nasi poeci, w niczym nie odbiegający od najjaśniejszych gwiazd światowej sceny poezji. 

Jednak najciekawszy w książce jest układ, zamknięty i otwarty jednocześnie. Burszta dość zgrabnie przemyka się przez odwieczne tematy i motywy wykorzystywane w wierszu: od jego definicji, poprzez jej formalne realizacje, dzieciństwo, utratę nieskazitelności, przemijanie, śmierć, miłość i politykę, po tematykę środowiskową, towarzyską i szeroko rozumianą wodną (zakończenie). Teksty są często tak ułożone, że niejako wynikając z poprzednich lub z nimi polemizując, pozwalają się czytać w nowych, niejednokrotnie zaskakujących kontekstach.

Wyboru poszczególnych utworów lirycznych dokonał Artur Burszta i nie tylko wypada po lekturze zbioru przyklasnąć Burszcie za taki, a nie inny wybór, ale także należy pochwalić sposób, w jaki umiejscowił utwory, dając im niekiedy nowe życie, a z całej antologii stworzył opowieść, w której będzie mógł się odnaleźć każdy z nas. Oprócz świetnych utworów literackich – które dobitnie pokazują, że Polska ma wspaniałych poetów, którzy nawet z błahego, śmiesznego bądź z pozoru nic nieznaczącego tematu potrafią upleść wiersz, który zarówno zachwyca, jak i zespala ze sobą wiele znaczeń – zbiór ten jest też niezwykłym albumem, który na wzór kroniki szkolnej przedstawia portrety poetów. Może nie z tego samego rocznika w rozumieniu dosłownym, ale z tego samego wieku poezji, w którym przyszło im tworzyć. Przeglądając go, widzimy kto z kim się znał, a kto z kim czasem się zadaje; widzimy, że koledzy czytają nawzajem swoje wiersze i niejednokrotnie do nich nawiązują – taki album, w którym zamiast zdjęć mamy wiersze.

Antologia tak się układa, że wiersze metapoetyckie przechodzą w niej w teksty dziecięce, te zaś – w utwory na różne sposoby rozgrywające wątek metafizyczny (mniej lub bardziej poważnie), dalej pojawiają się wiersze podróżne, etc. etc. Takich przejść, raczej płynnych, znajdziemy w książce dosyć dużo, zresztą wiersze – oprócz tego, że gadają same – to i próbują gadać ze sobą, przynajmniej niektóre [...]

Te wiersze ze sobą „rozmawiają”, splatając się w całość – opowieść o poezji, człowieku, świecie, życiu i śmierci. Dopatrywanie się międzywierszowych kluczy, połączeń, kontekstów stanowi znakomitą przygodę intelektualną. Można bawić się w zgadywanie, kto jest twórcą danego utworu, a do wyboru mamy aż 44 nazwiska. Rozpoznać twórczość jakiegoś poety po tropach, stylu to zadanie godne literackiego detektywa.

To opis, poemat podróżny, na czterdzieści cztery głosy oratorium współczesnego miasta – osiedlowego sklepu, słów, co już rozlały się, autobusowegj pętli w środku nocy, brudnej ściany, westchnień do przejrzałej gwiazdy TV, wieczorów poetyckich, gdzie nic się nie chce poecie i widzowi, a jednak wszystkiego się chce – zamazianej turbiny nawet, krzywo strzygącego fryzjera i miłości się chce i tęsknoty.