Po lekturze wierszy Adrienne Rich można odnieść wrażenie, że to właśnie brak i cisza – ten głuchy myślnik postawiony na końcu wersu – definiują tom 21 wierszy miłosnych. Bo choć uczucie wcale nie jest spychane na drugi plan, nie stanowi jedynie mdłego tła dla feministycznych manifestów, to jednak poczucie zespolenia podmiotu z doświadczeniem zbiorowości kieruje naszą czytelniczą uwagę w rejony, do których nie jesteśmy przyzwyczajeni. [...] niezależnie od czytelniczych przyzwyczajeń i upodobań (od tego, czy queerowanie literatury jest nam bliskie), prawdopodobnie znajdziemy w tej książce coś, co będzie do nas przemawiać. I czy to będzie radość z przełamywania kulturowych tabu o kobiecej homoerotyce, czy uniwersalne prawienie o miłości – wybór należy do nas. Dróg odczytania tych wierszy można znaleźć wiele – pójdziemy tą, którą upodobamy sobie najbardziej.