Bach for my baby – ten tytuł lśni jak neon, jak karoseria samochodu na okładce, ale jest enigmatyczny; z jednej strony odsyła do wydanej pięć lat temu płyty z kompozycjami Bacha pod tym samym tytułem (empik anonsuje płytę jako „stworzoną specjalnie z myślą o najmłodszych”), i do „dziecka”; z drugiej – do stosowanego wobec osoby dorosłej pieszczotliwego wyrażenia „baby”. Trop muzyczny zdaje się istotny, w końcu utwory mają swój własny rytm, unikalne tętno.

Warszawska poetka tworzy niemożliwą przestrzeń wiersza - przestrzeń spotkania, w której odnajdzie się również miejsca dla własności czytelnika. W fizycznie niemożliwej sytuacji wiersza - poddanego romansowi rozmowy, spotkania, relacji, etc. - obydwie strony oddając się sobie wzajemnie na mniej lub bardziej określony czas pozostają nadal w sobie.

Wielkie i sprzeczne uczucia mieszkają w bohaterce wierszy. O ile w poprzednich książkach potrafiła być złośliwa i uszczypliwa względem mężczyzn, to dziś co najwyżej ironiczna. Znacznie chętniej pokazuje, jak bardzo czuje się przywiązana i co rozumie poprzez słowo „kocham” i „tęsknota”. 

W nowym tomie Bargielska tworzy wyrazisty język miłości jako utraty. Ogień tutaj rozpala nie tylko królową, ale wszystkie te wiersze, niezwykle sugestywne, całe wersy zapadają w pamięć. I przy tej ostrości i bezwzględności jednocześnie rozumiejące spojrzenie obejmuje wszystkich dotkniętych miłosną utratą: „Znaki mówią mi: biedna, biedny, biedni wszyscy”.

Bach for my baby − najnowszy tomik poetycki Justyny Bargielskiej – to zbiór lirycznych anegdot o kondycji relacji międzyludzkich. Mimo gorzkiego smaku, jest to kojąca wypowiedź, odbierająca wprawdzie niektóre marzenia, ale przede wszystkim przekonująca, że nic, co spotykamy na swojej drodze, nie ma wymiaru ostatecznego. Chciałoby się nawet zaryzykować stwierdzenie, że nic już nie jest wyjątkowe, nic też nie poddaje się jednoznacznym klasyfikacjom. Czy jednak stwierdzenie takie nie byłoby nadużyciem?

Świetny, nowatorski język poetycki, zmetaforyzowany, jednocześnie trzymający się bardzo rzeczywistości codziennej, ironiczny, pokpiwający, a w gruncie rzeczy pod tą maską kryjący cały krąg wierszy układających się w pewien wątek miłosny.

Mocny, lapidarny język Bargielskiej pobudza wyobraźnię, promieniuje energią. (...) Wielki talent poetycki.

Bargielska zdaje się odpowiadać, że rzeczywiście powrotu do „nieuzbrojonej” liryki miłosnego wyznania nie ma, ale nie musi to oznaczać koniecznego wpadnięcia w męskie recepty na wiersz. W tym sensie poezja autorki Bach for my baby (...) nie trzyma się żadnej określonej receptury, lecz stawia na dyskretną perfekcję wiersza, który swej siły szuka w ograniczeniach, który szuka czytelniczki, czytelnika skłonnych zgodzić się na takie trudne ćwiczenia z miłosnych inscenizacji. 

Bargielska z każdym tomem coraz bardziej mnie intryguje. Każdym kolejna publikacja wzbudza coraz silniejsze emocje, a szczególnie chętnie wracam do Bach for my baby.

Bach for my baby Justyny Bargielskiej to mieszanka wybuchowa, poetycka awanturystyka. Splata w sobie nierozerwalnie ambiwalencję emocjonalną oraz wszelkie możliwe skrajności. To wzór, w którym wyraźne ślady pozostawiła po sobie śmierć, zawsze niezmiennie łączona w poezji Bargielskiej z miłością. Trudna droga akceptacji świata bez ukrywania jego okrucieństwa prowadzi do wyjątkowych osiągnięć na płaszczyźnie języka poetyckiego, z którego przebija się przedziwny liryzm, gdy podmiot liryczny pozornie szorstko mówi o kochaniu i umieraniu.

Poezja ta w pierwszej kolejności wchodzi w dialog z systemowością języka. Budując szereg sytuacji konfliktowych, próbuje jakby wywalczyć własny, intymny głos właściwy dla myśli i emocji. Chroniąc ten głos przed zagrożeniem linearności i elementarności – cechami języka, umieszcza go pomiędzy poważnym tonem tradycji klasycznej a gadżeciarską, jaskrawą kulturą masową, czego wyrazem jest już sam tytuł tomu. Motywy typowo liryczne są przechylone ku prozaicznej mowie i przedmiotom. Oddala to odbiorcę od dokonywania wartościowań i tym samym instrumentalnego traktowania tekstów, które mimo wszystko swoimi pierwszym wersami zdają się wprowadzać w środek już rozpoczętej mowy mówionej (dialogowej).

Bach for my baby Justyny Bargielskiej było moją pierwszą książką tej autorki. Od razu wiedziałem, że dzięki specyficznej kobiecej ironii zostanę jej fanem. Gorzkiej, seksownej i słodkiej jak żyletki z lukru, która na domiar jeszcze w jakiś tajemniczy sposób prostuje moją moralność. W większości utworów nie dostrzegałem postaci kochającej matki a konfrontowałem każdy wers z codziennym zachowaniem mojej dziewczyny. Sam fakt był dla mnie zdumiewający, że dzięki Bargielskiej chyba trochę lepiej zrozumiałem kobiety. 

Dla mnie dobra poezja jest wtedy, gdy zadaje pytania… mnie. Myślę, że większość wierszy Justyny Bargielskiej o coś mnie pyta. Jeden z utworów rozpoczyna się stwierdzeniem: „Kiedy ci kłamię, nie dzieje się nic”, a ja od razu pytam: Dlaczego? Czyż nie powinno się coś dziać? I następny wiersz brzmi: „i to jest ta figa sucha od korzeni”. Ja znowu pytam: Jaka figa? Dlaczego sucha? Dlaczego brak reakcji na kłamstwo ma być suchą figą? Dobra poezja według mnie jest także wtedy, gdy na pytania potrafi odpowiedzieć, a przynajmniej tę odpowiedź zasugerować. I tę powinność wiersze Bargielskiej spełniają.