Bez­bron­na kre­ska to mikro­po­wieść peł­na alu­zji do popkul­tu­ry oraz wiel­kich dzieł lite­rac­kich, łączą­ca w sobie wiel­ko­miej­ski romans, komiks oraz pro­zę poetyc­ką. W war­stwie fabu­lar­nej mamy do czy­nie­nia przede wszyst­kim z histo­rią roman­so­wą o – zda­wa­ło­by się – roz­ryw­ko­wym cha­rak­te­rze, jed­nak autor Czar­ne­go kwa­dra­tu ze swa­dą pod­rzu­ca nam pogłę­bia­ją­ce lek­tu­rę tro­py, żon­glu­je kon­wen­cja­mi, szu­ka luk w miło­snym dys­kur­sie, przy­jem­nie cier­pi i nie­przy­jem­nie się bawi, bada­jąc gra­ni­ce swo­je i swo­je­go języ­ka. To gorz­ki, choć try­ska­ją­cy dow­ci­pem, por­tret uczu­cia w post­ni­hi­li­stycz­nych cza­sach, w któ­rych radość, ból, potrze­ba bli­sko­ści i bez­pie­czeń­stwa, szcze­rość i zaufa­nie zosta­ły zamie­nio­ne w licz­man, a war­to­ści etycz­ne zastą­pio­no este­ty­ką przy­jem­no­ści i pod­da­no dyk­ta­to­wi gry. Głów­nym boha­te­rem Bez­bron­nej kre­ski jest jed­nak język: sil­nie zme­ta­fo­ry­zo­wa­ny, lecz dyna­micz­ny, poetyc­ki, ale pre­cy­zyj­ny, bez­li­to­sny, a zara­zem czu­ły.