Poezja Łukasza Jarosza w swych najciekawszych przejawach pokazuje związki między - zdawałoby się - odległymi rzeczami, choćby między przeszłością i dniem dzisiejszym, cywilizacją i naturą, codziennymi czynnościami a metafizyką (w tym i sacrum). Relacje między sprawami wielkimi i małymi, światem jako całością a pojedynczym szczegółem. Jest coraz bardziej udatną próbą realizacji postulatu Williama Blake'a: "Zobaczyć świat w ziarenku piasku". A także miejsce ziarenka piasku w świecie.

Drzwi nie zostały skopane zbyt dotkliwie. Mówię o drzwiach domu literatury. Pisanie przeciwko starym poetom jest tu pisaniem dzięki starym poetom. Stąd czytelność tych wierszy, które brzmią jak wpisy do księgi pamiątkowej liryki polskiej XX wieku. A prócz tego wszystkiego jeszcze wzniosłe pragnienie, by z opowiadanych historyjek wynikało coś dla wielu. Wynika, wynika. Dotyka. Tańczy przed oczami. Czy to jest dusza świata? Czy udało się ją opisać? Na razie opisano czas. I miejsce. Jedno i drugie jest wręcz dotykalne. I tak zostało zrobione, iż pozwala zapomnieć, że tu chodzi o jakąś poezję. Tak chyba robi się prawdę.

Siłą wierszy Łukasza Jarosza jest operowanie obrazem, który nigdy nie zastyga, nie ustala się - rozszarpywany przez kolejne wspomnienia, skojarzenia, aluzje albo przez niepokój samych słów. Rozedrganym wierszem Jarosz opowiada o rozedrganym, ranliwym, okaleczonym świecie.

Dobra literatura sprawdza się w drodze. Łukasz Jarosz sprawdza się w drodze. Jest poetą w ruchu i ruch dostrzega również w stałości i niezmienności, jak narodziny i śmierć. Paradoks tej poezji polega na tym, że świat (jakie to okropne, poważne i niewystarczalne słowo, ale jak inaczej?) odczuwany jest w swojej nienaruszalnej całości i rozproszeniu jednocześnie. Obrazy są jak żywe, organiczne, pulsujące malunki na skale.

Hej mobilki, jak tam ścieżka na "Biały tydzień"? Misiaki suszą na dziewięć cztery między "Sierpniem" i "Kochanką Grochowiaka", poza tym masz czysto, Kolego. Podziękował, Kolego, w drugą stronę masz remont i korek od Zedermana za Przeginię, około godziny stania, możesz próbować obejść przez "Dies Irae" i "Taniec Świętego Wita". Podziękował, szerokości! Lustereczko w twoją stronę, Kolego, szerokiej i suchej, a po powrocie do domu wąskiej i mokrej, bajo!

Czytelnicy, którzy odkryli w osobie Jarosza "swojego" poetę, nie mogą mieć powodów do obaw - Biały tydzień jest konsekwentnym dopełnieniemSomy. To dalszy ciąg przygód bohatera żyjącego jakby na marginesie współczesnego świata, czciciela najprostszych czynności, pielgrzyma do miejsc osobnych, niestrudzonego piewcy prywatnej i rodzinnej mitologii. To wciąż ten sam język - prosty, a jednocześnie brzmiący nieco magicznie, zwłaszcza dla czytelnika osłuchanego w miejskim żargonie.

Jarosz żongluje poetykami, ale nienachalnie. Ślady symbolizmu czy (przede wszystkim) surrealizmu nie trącą w jego wierszach pretensjonalnością, efekt rozsunięcia rzeczywistości i podmiotu nie jest ani modernistycznie udramatyzowany, ani beztrosko spostmodernizowany. Co prawda heterotopie, językowe dryfy powodują tu alienację języka, uwalniają go od ładu, który nim rządził, i ustanawiają ład nowy, "czynny do odwołania", ale język, wypróbowując wciąż nowe możliwości połączeń, usiłując ustanowić nowe zasady ładu, szuka kontaktu ze światem.