Wier­sze Mar­le­ny Nie­miec są dotkli­we, oble­pia­ją­ce, hap­tycz­ne, ran­li­we i omsza­łe, a jed­no­cze­śnie dyna­micz­ne aż do bez­de­chu. Bez­u­stan­nie gdzieś bie­gną, przed czymś ucie­ka­ją lub za czymś gonią, bez­wstyd­nie wysta­wia­ją się na pastwę, a po chwi­li wyry­wa­ją się panicz­nym zry­wem ze szlu­fek i sprzą­czek. Z neo­ma­te­ria­li­stycz­ną werwą gra­ją na wszyst­kich zmy­słach: zapa­da­ją się w mokre pod­ło­że i w stra­ty­gra­ficz­ne szcze­li­ny, bro­dzą w podej­rza­nej mate­rii, ale nigdy nie bre­dzą, bo nie­sa­mo­wi­ty jest u tej autor­ki balans mię­dzy orga­nicz­no­ścią a pre­cy­zją sło­wa. Staw­ką poet­ki sta­je się też czło­wiek – mie­rzą­cy się ze zwich­nię­tą cza­so­prze­strze­nią i płyn­ny­mi per­spek­ty­wa­mi pod­mio­to­wy­mi, zamie­nia­ją­cy się w zom­bie, roz­pa­da­ją­cy się – w duchu Deleuze’a i Bra­idot­ti – w sfo­rę, w tkan­kę, w pyłek, w nic.