Czy tutaj chodzi, jak pisze poeta, o Święty Spokój? Towarzystwo jest liczne: chłopcy, podrostki, młodzieńcy, mężczyźni, starcy, inne postaci, jak tu się od tego oderwać? Przedzieramy się przez krzaki, ale okazuje się, że nie byliśmy pierwsi, wpadamy w sidła celnika (granice między ciemnością i jasnością uległy ponoć przekroczeniu, wielokrotnie, w obie strony). Zbliża się zielona noc i koniec. Celnik żąda dwudziestogroszowego cła. Co się przewozi? Kilkadziesiąt ja (całe to towarzystwo), jedne białe, inne czarne, z trzecim pomyliła się ciemność; nie mamy jasności z resztą. A ostatnie jakie jest? "Ani mną, ani nie mną / jest to nijakie ciemno / topniejące w jasności / dnia". Tylko że w każdym z nich jest też jednocześnie to z wiersza "Jak to": "i ja tak zostanę // na jakieś niebywałe zawsze, i - że wszędzie, / gdziekolwiek zapragnąłem być i chcę w tej chwili - / jestem przejrzystym Jestem".

Na pierwszym miejscu jest tu zawsze rozdarcie, łapanie za ogon kilku srok (ptak to czarny i drapieżny): kilku płci i spraw im przypisanych, Boga, starości i młodości. A wszystko to, zamknięte w wersach wielkiej niekiedy urody, w przekornych, migotliwych rymach i rytmach, łączy się w jedno. To, co ziemskie i poziome z tym, co niebiańskie i pionowe, na krzyż - plus, krucyfiks, grób.

Najnowsza książka Kierca to tom wyrastający z Anioła Ślązaka i jego wiekopomnego dzieła Cherubowy wędrowiec. A zwłaszcza, mam wrażenie (być może mylne i chybione), z tego dwuwiersza "Gdy nam w swym dzieciństwie Boskość się odsłania, / To mnie ku dzieciństwu i Boskości skłania".
Cło to zbiór pierwszorzędnych wierszy i wyjątkowo dobrze się stało, że był to pierwszy od ponad roku tomik poetycki, jaki przeczytałem. 

Ciało. Zmącone. Przysłonięte - całunem, snem czy duszą. Wymykające się i wymykające się sobie. Obnażone. Ociemniałe. I oślepiające. Ale też ciało ujrzane "w mandrali kropel". Będące stawem, a więc także lustrem ("ten Staw nazywa się Słoneczny"). Być może to właśnie ciało jest najważniejszym tematem wierszy z najnowszego tomiku Bogusława Kierca. A na pewno ich bohaterem jest ktoś, kto w ciele się przegląda.

Bogusław Kierc w Cle to poeta, który wie doskonale, iż mógłby już "w wyższe stadium" dawno "przejść i przestać jak / deszcz w Biblii Gdańskiej z Pieśni Salomona (przeszedł i przestał)", ale nie przestaje i nie przechodzi. Dla czytelników jest to wiadomość dobra, bo zdecydowanie znaczy, że dane im będzie jeszcze patrzeć na świat oczami tego, który "z urojeń wyraja się rajem // niby piosenka nad piosnkami". I może niejeden z czytających te wiersze usłyszy: "Jak to z tym umieraniem tym, że nie umieram / jest od piątku do piątku - bez Drogi Krzyżowej?". A nie jest to - trzeba podkreślić - wiedza każdemu i w każdych okolicznościach dostępna. Kierc to jest również poeta, którego "recepty nad odtrucie / od jadowitych uciech // ducha i grzesznej duszy / zanurzonej po uszy // w zasłuchaniu się w ciszy / na wpół świeckiej, pół mniszej" mogą przydać się wielu takim, co by chcieli pradawnym zwyczajem zwykłych zjadaczy chleba w aniołów przerobić. Jeżeli rzecz się powiedzie, być może "to boży / anioł grany przez chłopca, co gra zwiastowanie" ujawni się przed oczami licznych zdumionych taką metamorfozą. Naprawdę trudno jest po tej lekturze "oprzeć / się wrażeniu, że starca i chłopczyka / coś ma, że mają się wzajem na oku". I można krzyknąć, jak sam poeta w "Popielec": "Patrz! / Już się zaczęło".