Zbiór wier­szy mini­ma­li­stycz­nych, sku­pio­nych, roz­pię­tych mię­dzy namy­słem nad cie­le­sno­ścią a nie­de­kla­ra­tyw­ną ducho­wo­ścią, mię­dzy wital­no­ścią a prze­mi­ja­niem, mię­dzy ojco­stwem a byciem synem, mię­dzy dawa­niem życia a sta­wa­niem w obli­czu śmier­ci. Jakub Beli­na-Brzo­zow­ski w swo­im debiu­tanc­kim tomie nie potrze­bu­je krzy­ku, by opo­wie­dzieć o tym, co wie­lu innych auto­rów topi w kako­fo­nii. Świat, o któ­rym spo­ro wie z racji pra­cy w pomo­cy huma­ni­tar­nej, poeta prze­pusz­cza przez to, co naj­bar­dziej pry­wat­ne. Jego język nie popa­da jed­nak w sen­ty­men­ta­lizm ani banal­ną kon­fe­syj­ność. Szorst­ka, męska, nie­kie­dy zła­ma­na poety­ka pozwa­la uzy­skać balans mię­dzy tym, co napi­sa­ne, a tym, co nie­do­po­wie­dzia­ne. Urwa­ne puen­ty i przy­cię­te kadry spra­wia­ją, że mil­cze­nie zaczy­na mówić, a w czy­tel­ni­kach, poza kart­ką, dopeł­nia­ją się kolej­ne wer­sy.