Kto poszukuje w poezji „mięsa”, u Szychowiak się nie pożywi. To poezja „szkieletu”, ogołocenia. Nie inaczej jest w jej najnowszej książce, zatytułowanej Do środka. Już sam tytuł jest bardzo znaczący. Lapidarność u Szychowiak wciąga nas do wnętrza opisywanego świata, do tego, co dzieje się pod powierzchnią nie tylko zdarzeń czy zjawisk, ale także powierzchnią emocji. To rozwarstwienie jest dla zrozumienia owej poezji bardzo ważne: jest życie zewnętrzne, z jego pozorami, z jego rytuałami i schematycznością, także schematycznością przeżywania, i jest „środek”, wnętrze, w jakimś stopniu zależne, a w jakimś niepodległe wobec tego, co „na zewnątrz”. Ale „do środka” znaczy też: do tego, co najistotniejsze. Co domaga się zapisu, a jednocześnie jest tak trudne do zapisania.