Kim jest dru­ga oso­ba? Czy to uko­cha­ny, czy prze­ciw­nik? Towa­rzysz – czy ten, kto odszedł? Czy to ktoś nale­żą­cy do mniej­szo­ści, szu­ka­ją­cy schro­nie­nia? Albo agre­sor chcą­cy zaanek­to­wać prze­strzeń i zaata­ko­wać gospo­da­rza? A może to dziec­ko? W debiu­tanc­kim tomie Kata­rzy­na Szau­liń­ska pyta o gra­ni­ce jed­nost­ki, poka­zu­je róż­ne aspek­ty rela­cji mię­dzy dwo­ma obiek­ta­mi – lustrza­ne odbi­ja­nie, prze­ni­ka­nie pod powierzch­nię, znie­kształ­ca­nie obra­zu, sto­pie­nie. Podej­mu­je też namysł nad tym, skąd pocho­dzi­my i na ile jeste­śmy odręb­ni, a na ile skła­da­my się z czę­ści dzie­dzi­czo­nych jak mito­chon­dria od naszych matek i wszyst­kich, któ­rzy mie­li na nas wpływ. Ta poezja wle­wa się w czy­tel­ni­ka powo­dzią sko­ja­rzeń i nie pozwa­la zacho­wać dystan­su. Pierw­sza i dru­ga oso­ba w lek­tu­rze tomu zle­wa­ją się w jed­no.