Rabi Dżabir swoją opowieścią przede wszystkim przywraca nam czar dawnej arabskiej baśni, nawiązując tym samym do wielowiekowej tradycji hakawatich lub rawich, czyli ludowych opowiadaczy, gawędziarzy. Ci bajarze w zaludnionych kafejkach, przy zapachu świeżo parzonej kawy mieszającym się ze słodkawym dymem z fajek wodnych, skupiali wokół siebie grono licznych zaciekawionych słuchaczy.

Książka Druzowie z Belgradu to istna kronika wędrówki ludów. Autor, Rabi Dżabir, nie skupia się jednak jedynie na tytułowych druzach. W tle umieszcza bowiem obrazy wysiedleń wielu nacji bałkańskich, zaś sam główny bohater jest chrześcijaninem.(...) Dżabir w swej książce pokazuje fragment bardzo zawirowanej historii XIX wieku, jej ludzki aspekt. Nie stroni od przedstawiania trudnych relacji między różnymi grupami religijnymi.

(...) libański pisarz zdaje się unikać puent i ocen, nie "kombinuje" przy konstrukcji powieści, nie pozwala sobie ani na stylistyczne, ani fabularne popisy, w żaden sposób nie uatrakcyjnia tekstu. Pozostawia swą relację nienacechowaną – rozwija się ona w powolnym, równym rytmie, i być może przez to staje się jeszcze bardziej przygnębiająca. (...) Jest w tym jakaś ponura konsekwencja, jakaś mroczna logika (...).

Druzowie z Belgradu Rabiego Dżabira, to książka z jednej strony dla nas ciekawa, bo przybliżająca koleje historyczne Imperium Osmańskiego, a z drugiej cudownie zmysłowa, opisami dosłownie stwarzająca świat przed oczyma czytelnika. Mróz i głód, które przeżerają, piękno świata, które poraża – nie tylko bohaterów, także czytelnika. A w tym wszystkim opis mechanizmów władzy i świata jako okrutnej gry, w której, jednak, czasem zdarzają się piękne cuda.