Dwa do jeden jest tyleż świadectwem wyczerpania pewnej formuły poezji, co poszukiwaniem nowej, śmielszym i rozleglejszym niż do tej pory; stąd też się bierze - siłą rzeczy - pewna "demonstracyjność" niektórych rozwiązań, przydająca tej poezji, i tak już "silnej", dodatkowego gestu, tym razem językowego, wysuniętego w tej książce na pierwszy plan.

Dwa do jeden to książka mocno rozbujana językowo, wielorejestrowa, intertekstualna. W niektórych wierszach Podgórnik jawnie idzie za językiem, jednak nie jest to "melodia zza światów". Są to raczej ostre cięcia, gwałtem wprowadzane cytaty, slogany, klisze prześwietlane przez rozmaite konteksty, makaronizmy. Tom ma niepokojący, twardy rytm, jest szorstki i chłodny, wymaga wysiłku, współudziału. Pod sztafażem słów kryje się dramat, bo książka opowiada historię, która jest przejmująca i - wierząc autorce - prawdziwa.

W Dwa do jeden udziela więc głosu i tym, o których do tej pory słyszeliśmy jedynie z innych (bo opuszczonych i kobiecych) ust. Pod względem wielogłosowości, maskarady podmiotowej, pewnego "trans" jest to bardziej urozmaicony tomik niż poprzednie.

Najlepsze wiersze Podgórnik, te dawne i te nowe, są obosieczne jak seryjne samobójstwo. Różne okazują się jednak niegdysiejsze i dzisiejsze obiekty owego straceńczego aktu. Wcześniej samobójstwo dotyczyło bohaterki, obecnie - zwraca się w stronę słów.

Jej "językoznawcze" zapędy poetyckie mają, jak się zdaje, jeden "pozytywny" aspekt. Otóż są reakcją na boleśnie doznawane zmarginalizowanie poezji.(...) Przy czym u Podgórnik kalambury często wcale nie demonstrują władzy nad słowami, lecz są właśnie przekręceniami, zwichnięciami. Dopuszczanie do owych zwichnięć jest szczególnie dramatycznym wydarzeniem w tej liryce.