Mariaż poetki z grafikiem, który tak projektuje tekst, że staje się autonomicznym bytem, okazał się przedsięwzięciem fascynującym dla wyobraźni. Dwanaście wierszy w kolorze to wydawniczy majstersztyk. Nie pamiętam, kiedy książka uradowała nie tak idealnym współbrzmieniem ucha i fizyczności.

Poetka z wielkopolskiego Puszczykowa tropi szczeliny istnienia, notuje wrażenia ulotnych chwil, kiedy fastrygowana logika codzienności, materia świata zaczyna pękać, przecierać się, sygnalizując istnienie innej przestrzeni (...)Wiersze Miłobędzkiej przesycone są egzystencjalną refleksją, w której pobrzmiewają echa buddyjskiej ontologii, kontury rzeczywistości tracą ostrość, podmiot wierszy się rozpuszcza w opisywanym świecie.

Dystans to niezbędny klucz do odczytania Dwunastu wierszy. Najważniejsze są jednak same słowa. Poprzez wyróżnienia kolorystyczne część z nich wybija się ponad tkankę wiersza. Ich znaczenia zaczynają dominować nad pozostałymi, organizują cały tekst. Zdarza się jednak również, że takiemu podkreśleniu ulega, wydawałoby się nieważny, znak interpunkcyjny. Miłobędzka wprowadza nas w przestrzeń gry, w której stawką staje się znaczenie. I jest to stawka najwyższa.