Wier­sze reje­stro­wa­ne na gra­ni­cach, do któ­rych więk­szość z nas się nawet nie zbli­ży. Gdy cia­ło zawo­dzi, autor­ka nie wybie­ra jed­nak poety­ki lamen­ta­cyj­ne­go zawo­dze­nia, tyl­ko ple­cie węzeł­ki z nuco­nych zaśpie­wów, zasły­sza­nych fraz, odczy­nia­ją­cych inkan­ta­cji, a wszyst­ko po to, żeby w tym akcie trans­fu­zji słów odzy­skać mowę poręcz­ną dla wła­sne­go gnie­wu i cier­pie­nia. W zbio­rze Kapu­sty nie ma miej­sca na uża­la­nie się i fety­szy­za­cję bólu, widać tu raczej pre­cy­zyj­ne ruchy skal­pe­la na mini­ma­li­stycz­nej for­mie. Są to też „wier­sze wyj­ścia”: z zadu­chu szpi­tal­nej sali, z mrocz­nych snów na tab­sach, z ran i blizn – w lasy, na pla­że i uli­ce, żeby „tań­czyć bić się cało­wać”.