Scenerią tych krótkich dwudziestu siedmiu kawałków prozy poetyckiej, które autor nazywa opowiadaniami, są często dworce, przedziały kolejowe,  miejsca znamionujące potrzebę bycia w ciągłym ruchu, w nieustannej drodze. Nie należy jednak, wbrew toposowi podróży, spodziewać się jakiejś rozbudowanej opowieści, zawiązanej intrygi, wartkiej akcji czy mnogości zdarzeń. Podróż służy medytacji. 

W Geografiach trop szybko zaciera się bądź całkowicie urywa. Jeśli chcemy za czymś bądź za kimś podążyć, musimy też zgodzić się na błądzenie. Błądzenie przez namnażające się zdania, obrazy, osoby, skupiające się w naoczną postać tylko na chwilę, na błysk, który próbuje uchwycić Catelli. Tym światem rządzi zasada przesunięcia, nic nie pozostaje po prostu sobą. Do życia powoływane jest przez wzrok opowiadającego, przez jego obecność, która staje się warunkiem istnienia czegokolwiek. Ale i ta obecność bezradnieje w obliczu piętrzącej się i uderzającej rzeczywistości, obcej, nieoswojonej.