O tej książce można powiedzieć, że jest z jednej strony rodzajem metarefleksji nad pracą każdego twórcy obrazów, z drugiej – że to niespójny (bo wypełniony pewnymi intertekstualnymi odniesieniami) projekt artystyczny, który łączy ze sobą tekst i obraz, wskazując, że na poziomie procedury tworzenia te dwa modele dystrybucji jakichś historii są ze sobą tożsame. W stanie pewnej współzależności między obrazami, które powstały do tej pory, niemożliwe wydaje się stworzenie czegoś nowego, stąd powtórzenia, narracyjne zapętlenia czy montaże. Każdy oparty na tego typu technikach twór trzeba przesłuchać [...].

Chodzi o to, że Foks – inaczej niż Słomczyński – artystycznych strategii nie wykorzystuje do wzmocnienia plastyczności i barwności frazy, ale do zwielokrotnienia napięć estetycznych. On raczej demonstruje, jak gotowce się robi, jak one powstają. To pokaz tego, co mogą seksistowskie słowa, i tego, co można seksistowskim słowom zrobić.