W Impe­rium Dzie­ci naj­wyż­szy­mi war­to­ścia­mi są dobro i szczę­ście dziec­ka. W spo­łe­czeń­stwie podzie­lo­nym hie­rar­chicz­nie o upra­gnio­ne dziec­ko sta­ra się B‑Maria, lecz regu­ły kla­so­we nisz­czą jej marze­nia. Suro­we zasa­dy impe­rium wymu­sza­ją na boha­ter­kach i boha­te­rach posłu­szeń­stwo wobec reżi­mu lub bunt oku­pio­ny karą i wyklu­cze­niem. Czy war­to zmie­niać świat, w któ­rym dzie­ci nie cier­pią? Jaką cenę musi ponieść jed­nost­ka, któ­ra wpi­sze się w wyma­rzo­ną wspól­no­tę? Czy ist­nie­je gra­ni­ca tyra­nii, w któ­rej Idea Oca­lo­ne­go Dziec­ka uspra­wie­dli­wia wszel­ką prze­moc? W dys­to­pij­nej powie­ści Mar­ta Soko­łow­ska opi­su­je świat, w któ­rym dąże­nie do dosko­na­ło­ści przy­bie­ra for­mę fana­ty­zmu. Zada­je pyta­nie o czło­wie­czeń­stwo, któ­re­go isto­tą jest nie tyl­ko kon­flikt, ale też tro­ska o naj­słab­szych.