Zbiór sześć­dzie­się­ciu wier­szy Euge­niu­sza Tka­czy­szy­na-Dyc­kie­go na sześć­dzie­sią­te uro­dzi­ny poety. Autor wybo­ru Jakub Skur­tys wyszedł od pyta­nia: „Jaki jest mój Dyc­ki?”, a w odpo­wie­dzi uło­żył tom uka­zu­ją­cy poetę jako dar­czyń­cę wie­dzio­ne­go zasa­dą do ut des, ale też jako dra­pi­chru­sta i szmu­gle­ra, któ­ry nie­kie­dy przy­cho­dzi do nas bez nicze­go, niczym „goło­du­piec na wese­le”, z dziu­rą w ser­cu zamiast poda­run­ku. W tomie – uło­żo­nym przez kry­ty­ka nie w kontrze do poprzed­nich wybo­rów, lecz w przy­ja­ciel­skiej rela­cji z nimi – zna­la­zły się wier­sze o róż­nych for­mach fra­ter­ni­zo­wa­nia się, o uwo­dze­niu i wywo­dze­niu w pole, o wodze­niu na poku­sze­nie i poku­cie, o daw­cach i bior­cach, a przede wszyst­kim o utra­cie i umie­jęt­no­ści godze­nia się na brak. „Dobre sło­wo” ura­sta więc w poezji Dyc­kie­go do mia­na etycz­ne­go zobo­wią­za­nia – sta­je się ekwi­wa­len­tem sym­bo­licz­nej wymia­ny, doma­ga się od czy­tel­ni­ków zaufa­nia i wraż­li­wo­ści.