[...] pierwsza myśl, jaka nasunęła mi się po lekturze intima thule, była nie o tym, o czym ta książka jest, ale o bardzo szczególnym sposobie wykorzystania przez [autorkę] [...] języka. Z jednej strony ma się wrażenie, że to słabo kontrolowany chaos, z drugiej – na odwrót – że to pozorowany chaos poddany autorytarnej kontroli piszącej. Tak czy tak, uwagę przykuwa właśnie ten żywiołowy flow nawarstwiających się słów, które rozpleniają się w dwóch przeciwstawnych kierunkach – dziwaczejąc i wyrodniejąc, albo dostępując jakiejś alchemicznej zgoła destylacji.

intima thule to intymne wyznanie na temat głębokich przeżyć oraz własnego intymnego świata. Słowa tytułu nawiązują do łacińskiego określenia ultima thule, czyli kraniec świata. Możemy więc czytać wiersze Mueller jako wyznanie duszy kogoś, kto jest mentalnie bardzo daleko od cywilizacji, a jednak zmuszony do konfrontacji z ludźmi stworzonymi do życia we współczesnym świecie. Z drugiej strony niektóre tytuły mają w swojej treści znaki np.„_”, czy „gif.”, co mogłoby świadczyć, że wypowiada się osoba zamknięta w wirtualnym świecie dalekim od realnego życia. Jak jest w istocie?

[...] chyba najciekawiej w poezji Mueller jest tam, gdzie zamiast sięgania do upatrzonych szufladek w językowej rekwizytorni albo gry w brzmieniowo-słowne skojarzenia według ustalonego wpierw klucza, autorka sprawia wrażenie, jakby stylistycznie trochę wypierała się samej siebie, przy okazji wypierając tyle rodzinności, matczyności, dziecięcości, ile waży ich ciemna strona [...].

U Mueller uderza przede wszystkim niesłychana inwencja słowotwórcza, słowa się tu zahaczają i zaczepiają nawzajem. A w dodatku jest to poezja traktująca macierzyństwo i cielesność zupełnie niesentymentalnie.

Podobnie jak we wspomnianym wcześniej zbiorze Powlekać rosnące czytelnik zostaje wprowadzony do intymnego świata, stając się ostatecznie jego częścią.

Niemalże od początku swojej twórczości Mueller prezentuje lingwizm otwarty na rzeczywistość. W ten sposób język tej poezji nigdy nie dojrzewa i nigdy się nie zakorzenia, nigdy nie „drewnieje”, lecz przybiera postać drobiny, „miękiszu łykowego”, czyli najmniejszej tkanki, będącej regulatorem życia.

Poetka bawi się słowami, feteszyzuje je, obłaskawia, pieści, wymienia i rozmienia, z ich potencjału wysnuwa sensy na pierwszy rzut oka niezauważalne, naddane i darowane w drugim, trzecim czytaniu.

Chodzi Joanna Mueller po tym gmachu poezji – zdaje się – nonszalancko. Jakby to nie było ponure gmaszysko, w którym straszy. W takiej też formie – domu – zaprojektowała książkę. Jest w tym domu mieszkań wiele (słownie: siedem) i w każdym się czai jakaś otchłań (i nie jest to koniecznie otchłań lingwistycznych eksperymentów). W każdym mieszkaniu inne duchy idą o lepsze w różnych dyscyplinach grozy (a wiele z nich to są arcypolskie grozy). Owszem, straszy w tym domu, ale straszy bardzo pięknie.

[…] tu się tworzy, ale matczynie, w obiegu skomunikowanym z kołyską, kojcem, robótką ręczną. To, co macierzyńskie, kobiece i pisarskie nie daje się w intima thule łatwo separować: świat w tomiku projektowany jest w taki sposób, by te trzy pierwiastki – niezależnie od tego, czy są w spięciu, czy w harmonii – współdecydowały o kształcie wiersza. […]
Autorka intima thule jest poetką o wyrazistym idiomie autorskim, niedającym się do końca uprowadzić żadnej roli (kobiety, pisarki, obserwatorki, matki). Wszystkie te role zresztą bardzo wdzięcznie eksploruje właśnie w najnowszym tomiku. Aura jej pisania pozostaje ciepła, a nie zaburzają jej ani goryczkowato-poważne, ani zaczepno-żartobliwe rozrachunki z literacką (i nie tylko) współczesnością […].