Zadura opiera się pokusie poezji ready-made, nie staje też po stronie dzieł abstrakcyjnych, ale wybiera rozwiązanie pośrednie, wytycza ścieżkę bardzo własną, przecinającą jednak przestrzenie realności. Osiągnięcie takiego wrażenia poetyckiej wierności światu możliwe jest między innymi dzięki mocnemu zakotwiczeniu w konkretnym miejscu i czasie.

Kiedy trzeba jest zabawnie i inteligentnie, taka wymiana żarcików i anegdot; patos nie wylewa się litrami spomiędzy okładek, zamiast niego pojawi się jakieś wspomnienie, moment zamyślenia. Książka przypomina mi trochę sytuację, gdy jesteśmy na przyjęciu wśród wielu znajomych i wysłuchujemy spostrzeżeń i historii kolejno napotkanych osób. Z niektórymi zamienimy parę słów, z innymi przegadamy większą część wieczoru. W lokalu u Zadury Już otwarte, więc wpadnijcie na chwilę lub dwie.

Są w Już otwarte wiersze przypominające się w trakcie codziennej krzątaniny. Spostrzeżenia, opisy, które w sposób prosty, ale niebanalny nazywają – a może raczej przezywają (lub wyzywają) – rzeczywistość.

W tomiku Już otwarte Bohdana Zadury jest cała nasza codzienność. Menelka pijąca kawę z kubka wyrzuconego do kosza. Pani Krawczykowa z demencją. I on sam – poeta, który śni, że pisze wiersz w mieszkaniu na Wojska Polskiego, choć od dawna tam nie mieszka. „Czy nie mogłoby/ mi się śnić/ że zbieram grzyby? [...] albo, że jem lody waniliowe” – pyta zrównując pisanie wierszy z czynnościami, które potrafi każdy. Dystans, drwina i uśmiech sprawiają, że te wiersze, wyjęte z codzienności, są jednak bardzo niecodzienne. Nawet najtragiczniejsze sytuacje, pokazane w krzywym zwierciadle, pozwalają czytającemu zobaczyć swoje życie w odpowiedniej, nie aż tak dramatycznej perspektywie.