Góra nie dookreśla, nie wywodzi nigdy ciągów dalszych swoich skojarzeń czy historii: jakby jego naturą stało się raczej powtarzanie czy też wytwarzanie zepsutych katalogów i serii, zaplątywanych w pętle dzięki mniej lub bardziej skomplikowanemu pomysłowi na refren. Jakby uważał, że w świecie, w jakim żyjemy, nic w ogóle nie należy budować. Ewentualnie niszczyć może ten, który na każdym kroku napotyka zniszczenie; nieniszczenie pozostaje przecież zdradą wobec zniszczonych, wobec nieżyjących i wobec tego, co się zwykle nie udaje. Towarzyszy temu obserwacja natury.