Liryczne ekskursje [autora] nad wyraz często zmierzają ku epifaniom doświadczenia bycia sobą i prawdy własnego „ja”, ku ukłuciom realności istnienia, które przecież tak łatwo może stracić na ostrości w niepowstrzymanym, codziennym biegu. Poeta potrafi zdobyć się na chwile zatrzymania – wówczas zazwyczaj jest przytłoczony światem, otumaniony jego nadmiarem oraz bogactwem bodźców.

W Kardonii… pojawiły się utwory poetyckie, w których podmiot nie wie i nawet nie potrafi nazwać tego, czego doświadcza. [...] Niebo, które pojawia się w różnych odsłonach, przestaje być w tym tomie niewzruszoną kopułą tworzącą odwieczny porządek i maleje, tak jak Bóg, stając się tylko fragmentem obrazu rzeczywistości. […] To blada, wyblakła poświata „starej wiary”, jedyny klucz do utraconej niewinności.

Poezja Łukasza Jarosza pochodzi z tego co przeżyte, przepisane z siebie, wypisane ze środka i choć nie daje wolności, to daje spokój, przynosi wyciszenie, uczy jak przyjmować wyroki w świecie podlegającym prawom natury. Jesteśmy w nim spleceni z przyrodą, z żyjącymi ptakami i rybami, z czaszkami krów i świń wyrzucanych z rzeźni pod las, w tej zwierzęcej wspólnocie gnijąc, urodzimy robale i nakarmimy sobą ziemię. 

Choć wszystko w Kardonii i Faberze owładnięte jest tu przez intymność, to każdy czytelnik tego tomu może przejrzeć się w nim jak w lustrze i zobaczyć wręcz obok siebie bratnią sobie duszę. Obcując z tymi miniaturami, które przedstawiają triumf czasu nad człowiekiem i wszystko to, co nieokreślone i z gracją wymykające się optyce poezji, można uzyskać tak rzadkie w obecnym czasie wrażenie patrzenia na swoje doświadczenia z zupełnie odmiennej perspektywy, czego konsekwencją jest usilne poszukiwanie odpowiedzi na tego rodzaju pytania: Czy świat rzeczywiście pozostaje w stanie równowagi, czy chwieje się w posadach? Czy można rozmawiać z tym, co jest wymyślone?