Książ­ka kon­ty­nu­uje – reali­zo­wa­ną już w try­lo­gii Powin­ni się nie uro­dzić – stra­te­gię pro­wa­dze­nia poetyc­kie­go notat­ni­ka o sytu­acjach gra­nicz­nych i skraj­nych w duchu Obra­zów mimo wszyst­ko Didi-Huber­ma­na i Umar­łych ze Spo­on River Edga­ra Lee Master­sa. Kwiat­kow­ski prze­no­si czy­tel­ni­ków z tere­nu histo­rii na obszar tra­ge­dii domo­wej i pytań o anty­na­ta­lizm. W mini­ma­li­stycz­nych tek­stach moż­na usły­szeć gło­sy ofiar euge­ni­ki, pro­jek­tu T4, tra­gicz­nych roz­bit­ków Sho­ah Claude’a Lan­zman­na.