W swo­jej trze­ciej książ­ce poetyc­kiej Jakub Pszo­niak wkra­cza w rejo­ny wojen­ne, tam, gdzie „ciem­ność się zapla­ta na gar­dle”. Wier­sze zda­ją się tu zrze­kać swo­je­go autor­stwa – wyzu­te z zie­mi, domu, cia­ła i imie­nia spla­ta­ją się w wie­lo­gło­so­wy lament. Poeta, jak roz­re­gu­lo­wa­ny nadaj­nik, prze­chwy­tu­je cudze proś­by, groź­by, uka­zy i roz­ka­zy pły­ną­ce z blo­gów, kamer, dro­nów, kadrów, komu­ni­ka­to­rów. Język wyła­mu­je się tu sam z sie­bie – tak jak opraw­cy wyła­mu­ją ręce za sło­wa nie­wy­po­wie­dzia­ne na prze­słu­cha­niach. Przede wszyst­kim jed­nak Pszo­niak reje­stru­je zdła­wio­ny zbio­ro­wy krzyk wypeł­nia­ją­cy tere­ny wal­czą­cej Ukra­iny. Uży­ty przez nie­go regu­lar­ny rytm, zgry­wa­ją­cy się z wier­sza­mi poetów sprzed stu­le­cia, przy­po­mi­na, że „kar­ni­ster” już został napeł­nio­ny i „wyle­wa się co naj­gor­sze”, a do nasze­go mię­dzy­woj­nia – „oto jest opo­wieść jak cią­gle od nowa” – ktoś wła­śnie przy­kła­da lont i front.