Tom, któ­ry obna­ża śli­skie i świń­skie mecha­ni­zmy wła­dzy, prze­bi­ja bań­ki mydla­ne neo­li­be­ral­nej poli­ty­ki. Pisa­na na gnie­wie i wyciu książ­ka, któ­ra apli­ku­je czy­tel­ni­kom bez znie­czu­le­nia opo­wieść o zma­ga­niach z sys­te­mem podej­mo­wa­ne przez czło­wie­ka kul­tu­ry i lasu: tra­gicz­ne­go Robin Łódzia. Prze­my­sław Owcza­rek w swo­ich pro­zach poetyc­kich prze­mie­rza nie tyl­ko prze­strzeń rodzi­me­go pie­kła, ale też z antro­po­lo­gicz­ną, a cza­sem wręcz sza­mań­ską uwa­gą wędru­je po cza­so­prze­strze­ni mitycz­nej, by wresz­cie zde­cy­do­wać się na powrót z bani­cji, bły­snąć w szcze­li­nie intym­ną, rodzin­ną rela­cją. Lament, śmiech i trwo­ga, któ­re oczysz­cza­ją, choć ich nurt wypły­wa z ciem­ne­go źró­dła – pod­ziem­nej kata­wo­try.