Poezją Tom­ka Gro­mad­ki rzą­dzą fra­zy wybra­ko­wa­ne na bru­ku, ner­wi­co­we per­se­we­ra­cje, elip­sy wyko­pa­ne z tabu klas. Nie, nie rzą­dzą. Poezja Tom­ka Gro­mad­ki – bra­na z mar­szu i trans­pa­ren­tu – nie pozwa­la prze­cież sobą rzą­dzić, ale też nie zezwa­la sobie na przej­mo­wa­nie rzą­dów i posia­da­nie szczyt­nych racji. Wię­cej niż rzą­dze­nia jest w tej książ­ce pożą­da­nia – chło­pię­ce­go, nie­speł­nio­ne­go, oku­pio­ne­go upo­ko­rze­nia­mi. Tak, bo i o kupo­wa­niu (w dobie kapi­ta­li­zmu) jest ta książ­ka, i o roz­ma­itych oku­pa­cjach: prze­ży­wa­nych w histo­rii, w rodzi­nie, w rela­cjach miło­snych, wspól­no­tach akty­wi­stycz­nych i w samym sobie. Publicz­ne kocha się tu z pry­wat­nym, a wszyst­ko pod­glą­da ruchli­wy „języ­czek wmu­ro­wa­ny pod fla­ka­mi gra­fii”.