O Kosmonautach Wróblewskiego nie umiem pisać bez lęku. „Poezja się wycofała” – stwierdzenie przekorne, bo przecież w wierszu, ale chyba muszę sparafrazować, że również interpretacja się wycofała. Bo trzydzieści osiem zawartych w książce utworów składa się na dziwaczny planetarny układ – a gwiazdy centralnej jakoś nie widać. Możemy co najwyżej wylądować na chwilę i pobrać próbki, a potem w zaciszu laboratorium sporządzić tabelę tworzących je pierwiastków. Będą wśród nich kamienie, morświny, pies, Chiny, Mars, 8 trupów w Iraku. Czerwone wiśnie. [...] Wśród tych wszystkich rozpędzonych, powiązanych ze sobą słów szczególną uwagę przyciągają dwa – jedno wciąż powraca i jest niemal wszechobecne, drugie natomiast nie pada ani razu, ale funkcjonuje na zasadzie wielkiej elipsy. Chodzi rzecz jasna o życie i miłość.

W swych pozaznaczeniowych wymiarach wiersze komunikują głównie różne formy obecności tego, który wodził po kartkach ręką z narzędziem do pisania, poświadczają, że gdzieś jakoś trwa, ale nie pozwalają dopowiedzieć niemal nic więcej.

Ze strony na stronę czytelnicy stają się tytułowymi Kosmonautami, którzy poznają nieznany świat. Warto zostać jednym z nich…

Kosmonauci to tom o przekraczaniu własnych ograniczeń w artykułowaniu poglądów na temat istnienia znanej nam rzeczywistości jako „piekła na ziemi”, w którym na porządku dziennym jest bezradny śmiech przez łzy, czarny humor, odkrycie nadziei w śmierci, niekontrolowane krzyżowanie się ze sobą wszelkich możliwych dyskursów i uświadamianie sobie oczywistości, które na każdym kroku rozmijają się z intelektualnymi podstawami życia.