Niewątpliwą zaletą opowiadań Caldersa jest to, że ruch parabolizacji, który się w nich nieustannie odbywa, zostaje natychmiast fabularnie ujawniony i tym samym sparodiowany. (...) Siłą tych tekstów jest bowiem nie parabola, lecz parodia, śpiew obok pieśni, o krok od głównej linii melodycznej. (...) Literatura ma zdaniem Caldersa igrać z czytelnikiem, intrygować go i prowokować ku tej wielkiej niesprawiedliwości wiecznego niezaspokojenia, jakiego doświadcza słuchacz historii.

Wojna w mentalności bohaterów Caldersa sytuuje się pomiędzy proroctwem o końcu świata a pistoletem, który wystrzelił przypadkiem: usiłują ją oswoić i zinterpretować na własną, ograniczoną miarę.