W Krop­ce nad i autor po raz kolej­ny udo­wad­nia, jak uważ­nym jest obser­wa­to­rem współ­cze­snej rze­czy­wi­sto­ści – cel­nie wska­zu­je na jej para­dok­sy, zgła­sza swo­je wąt­pli­wo­ści, wyty­ka absur­dy. Prze­ni­kli­wość spoj­rze­nia i ostrość wyra­zu nie są jed­nak pozba­wio­ne pew­nej dozy wyro­zu­mia­ło­ści dla ludz­kich sła­bo­stek. Punk­tem wyj­ścia wier­szy i kon­sta­ta­cji są przy tym bar­dzo czę­sto zasły­sza­ne czy prze­czy­ta­ne sło­wa. Dru­gim istot­nym wąt­kiem tomu jest prze­mi­ja­nie, nie są to jed­nak wier­sze przy­gnę­bia­ją­ce, lecz peł­ne humo­ru, co w przy­pad­ku Boh­da­na Zadu­ry niko­go dzi­wić nie powin­no.